است: زيرا در تمامى سال بدون شرط آن اجتماع بزرگ، و نه زمان خاص، پذيرفته است، تا به هنگام موسم و براى حج كه كنگره جهانى اسلام است، با تمرينى فردى و اندكى هم اجتماعىِ عمره، وارد ميدانِ عمومى كشور حج گردد.

خانه خدا و مردم:

خانه كعبه كه قبله مسلمين و طوافگاه حج و عمره است در شانزده جاى قرآن ياد شده، و تنها در دو جا خدا آن را به خود نسبت مى‌دهد، كه گاه درباره تطهيرش به ابراهيم فرمود: «وَ طَهِّرْ بَيْتِىَ‌ ...» (22: 26): خانه امرا پاك كن و گهى هم اسماعيل را بدين منظور أفزود: «أنْ وَ طَهِّرْ بَيْتِىَ‌ ...» (2: 125) و براى سومين و آخرين بار اين ابراهيم است كه باز بيت را برب البيت نسبت مى‌دهد كه: «رَبَّنا إِنِّى أَسْكَنْتُ مِنْ ذُرِّيَّتِى بِوادٍ غَيْرِ ذِى زَرْعٍ عِنْدَ بَيْتِكَ الُمحَرَّمِ ...» (14: 37): پروردگارمان! من برخى از خاندانم را در بيابانى بى‌آب و گياه جاى دادم نزد خانه محترمت ...» و ديگر هيچ!.

در سه جاى ديگر هم اين خانه را به «ناس»: مردمان نسبت مى‌دهد «خانه مردم» كه: 1- «إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِى بِبَكَّهَ مُبارَكاً وَ هُدىً لِلْعالَمِينَ ..» (3: 16) 2- «جَعَلَ اللَّهُ الْكَعْبَهَ الْبَيْتَ الْحَرامَ قِياماً لِلنَّاسِ ...» (5: 97) 3- «وَ إِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثابَهً لِلنَّاسِ وَ أَمْناً ...» (2: 125):

1- «نخستين خانه‌اى كه براى «ناس»: مردمان پايه‌گذارى شد آن است كه در «بكّه» مكه مكرمه رهنمون و بركت براى جهانيان گشته».

2- «خداى اين خانه مكعب را بسى محترم است براى به پا خاستن «ناس» بنياد نهاد».