مشورت‌هاى جدا ... هرگز! بلكه اينجا على‌رغم دشمنان اسلام كه آتش عداوت و اختلاف را دائماً با قلم‌هاى مسمومشان شعله مى‌زنند، و به وسائل گوناگون مى‌كوشند تا از كاه‌ها كوه‌ها بسازند، و از اندك اختلاف‌هاى سليقه‌اى فلسفى فقهى و ... شكاف‌هاى زيادى ميان مسلمين ايجاد كنند، ما بايستى على‌رغم اينان و دشمنان داخلى‌مان در استحكام وحدت و پيوستگى كامل ميان خودمان بكوشيم.

خدا هم در جمع مشعرالحرام اينگونه فرموده كه: «ثُمَّ أَفِيضُوا مِنْ حَيْثُ أَفاضَ النَّاسُ‌» «سپس همچون مردمان سيل‌وار از مشعرالحرام به سوى منى كوچ كنيد» كه اگر هم از نظر ثبوت هلال اختلاف داريد، اينجا جاى اختلاف نيست، بايستى اقليت‌ها در موج اكثريت ادغام شوند.

طبعاً با اين مقدمات روشن است كه تقيه تنها در مورد ترس از مخالف نيست، بلكه براى جلب‌محبت نيز، كه از هر مخالفى بدتر عداوت و ترك محبت يا كمى صميمى است.

شما اگر در مسجدالحرام يا مسجدالنبى و يا هر مسجدى ديگر در كشور حج بوديد و وقت نماز شد، واجب است به حساب ترس مثلًا در صفوف آنها نماز بخوانيد.

همچنين اگر هم بيرون اين مساجد بوديد شايسته بلكه بايسته است خود را براى شركت در جماعت حتى‌الامكان برسانيد كه آن «تقيه الخوف» و اين «تقيه‌الحلب» است، گاه هماهنگى با آنان از ترس جان و عرض است؛ و گهى هم براى حفظ و افزودن محبت، و اگر اينان ببيند و بدانند شما اوقات نماز از خارج به سوى مساجد سيل‌وار مى‌رويد اصولًا فكرشان نسبت به شما عوض مى‌شود، و اينكه احياناً مى‌گويند: شما به حساب تقيه با ما نماز مى‌خوانيد ديگر جائى نخواهد داشت.