در صحيحه حلبى از حضرت صادق (ع) نيز موافق اطلاق آيه چنان آمده كه «درباره طواف پشت مقام ابراهيم از آن حضرت پرسيدم، فرمود: اينگونه طوافى را دوست ندارم و به نظر من اشكالى هم ندارد، پس جز در صورت ضرورت اينگونه طواف مكن».

جمله «دوست ندارم و اشكالى هم ندارد» ظاهر و نصّ در جواز و كراهت است، مگر در صورت ضرورت كه كراهت هم ندارد، زيرا اين نهى «چنان مكن» نهى كراهتى است، چون جمله قبلى: «دوست ندارم و جائز است» صريح است در جواز و صحت اينگونه طواف، و در گذشته صدوق نيز اينگونه فتوى داده و بعضى از علماى معاصر نيز چنان گفته‌اند،[1] و حق هم همين است.

اينجا خبر ديگرى كه از نظر سند ضعيف و از جهت متن متناقض و برخلاف اطلاق آيه و نص صحيحه حلبى است وجود دارد كه طبق قواعد فقهيه قابل توجه نيست و اكنون متن خبر:

محمدبن مسلم گويد: از او پرسيدم از حد طواف خانه كه هركس دورتر از آن باشد دور خانه طواف نكرده؟ گفت: مردم در زمان رسول خدا (ص) دور خانه و مقام ابراهيم طواف مى‌كنيد، پس حد طواف در آن زمان جايگاه امروز مقام ابراهيم است، پس هر كه از مقام بگذرد طواف كننده نيست، اندازه گذشته و كنونى يكى است: به قدر ما بين مقام و خانه از همه اطراف خانه، پس هر كه طواف كند، و در همه اطراف خانه از اين مقدار دورتر باشد، دور غيرخانه طواف كرده، همچون كسى كه دور مسجد طواف كند، زيرا در خارج از اندازه گشته، پس اين طواف نيست».

[1] - حضرت آيه الله العظمى آقاى سيد ابوالقاسم خوئى دام‌الظله العالى.