اساسى جهاد- همان‌گونه كه پيش‌تر نيز گذشت- دفاع از كيان اسلام و حقوق مظلومان در سراسر جهان است و چنين جهادى مقدس و عقلايى و وجود آن در اسلام موجب مباهات است؛ چرا كه اسلام نه تنها چشم طمع به سرزمين و حقوق ديگران نمى‌دوزد، بلكه از حقوق مظلومان نيز دفاع مى‌كند[1].

5. اختصاص جهاد به عصر معصوم:

نكته قابل توجه در اصل جهاد اين است كه مطابق قول مشهور و بيش‌تر فقهاى شيعه، مشروعيت جهاد اختصاص به عصر معصوم (پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و ائمه اطهار عليه السّلام) دارد و در زمان حاضر (عصر غيبت)، حكم جهاد فاقد مشروعيت دينى است تا از آن به خاستگاه خشونت دينى ياد شود.

ب. جزيه‌

گفته شد كه اسلام دين مدارا و تسامح با مخالفان و منكران خود است، به گونه‌اى كه نه تنها متعرض اقليّت‌هاى دينى نمى‌شود، بلكه خود را متعهد و مسؤول تأمين امنيت اجتماعى، اقتصادى و همچنين معابد و اجراى برنامه‌هاى دينى آنان مى‌داند. براى صدق اين مدعا، كافى است نيم‌نگاهى به قراردادها و عهدنامه‌هاى پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم با اقليّت‌هاى دينى در عصر رسالت داشته باشيم.

جزيه ماليات اهل كتاب‌

از سوى ديگر، مى‌دانيم كه اداره و بقاى حكومت وابسته به دو ركن اساسى- يعنى: منبع درآمد مالى و نيروى نظامى و انتظامى- است كه امروزه ركن اول با وضع قوانين مالياتى، به صورت مستقيم و غيرمستقيم از تمامى آحاد مردم و ركن دوم با فراخوانى جوانان به خدمت سربازى قوام مى‌يابد. تفاوت شيوه اداره و نحوه تأمين دو ركن مزبور در حكومت‌هاى امروزى با حكومت‌

[1] ر. ك: جهاد، ص 15- 24.