3. مدعاى ما آن است كه پيامبر، اقتدار سياسى و ماهيت يك حكومت متمركز پديد آورد.

سخن ما در تداول استعمال واژه دولت يا ناميده شدن پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم به اسامى حكومتى خاص نظير ملك يا سلطان يا امير نيست تا جابرى تشكيل حكومت و دولت را به زمان‌هاى بعد منحصر سازد، صرفا به اين سبب كه پيامبر خود را ملك نناميد يا در زمان عباسيان واژه «هذه دولتنا» رواج پيدا كرد. واقعيت تاريخى غير قابل انكار آن است كه در زمان رسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله و سلم يك رهبرى و اقتدار سياسى متمركز در مدينه پديد آمد و صد البته اين حكومت منبعث از اسلام و تعاليم آن، به لحاظ شكل و قالب و رابطه با مردم، بسيار متفاوت با قالب‌هاى حكومتى شناخته شده در آن زمان بود.

الاهى بودن حكومت پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم‌

پس از فراغ از اين نكته كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم در مدينه تشكيل حكومت داد و رسالت و نبوت او توأم با ولايت سياسى نيز بود، نوبت به بررسى اين بحث مهم مى‌رسد كه آيا اين حكومت و ولايت سياسى از ناحيه خداوند به او تفويض شده بود يا آن‌كه منشأ ولايت سياسى او، خواست و بيعت مردم بود؟ به تعبير ديگر، ولايت سياسى او منشأ دينى داشت يا منشأ مردمى و مدنى؟

پاسخ به اين پرسش، نقشى اساسى در تعيين رابطه اسلام با سياست خواهد داشت. اگر حكومت و ولايت سياسى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم ريشه دينى داشته باشد و اين منصب از ناحيه خداوند به او اعطا و تفويض شده باشد، نسبت و پيوند ميان اسلام و سياست، «پيوند ذاتى» خواهد بود؛ به اين معنا كه اسلام در محتوا و تعاليم خويش به حكومت توجه داشته است و اقامه دولت دينى را از مسلمانان خواسته است، و پيامبر از باب اجابت يك دعوت دينى به تأسيس حكومت و مداخله در امور اجتماعى و سياسى مسلمين اقدام كرده است. امّا اگر حكومت و ولايت سياسى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلم تنها ريشه در خواست و تحميل مردم داشته باشد، در اين صورت، پيوند ميان اسلام و حكومت، «پيوندى تاريخى» خواهد بود. مراد از پيوند و رابطه تاريخى آن است كه اسلام در تعاليم خود، دعوتى به تشكيل حكومت دينى ندارد و منصب و