يكديگر، مباحث سياسى را از اهمّيّت خاصّى برخوردار كرده است و بر غنا و گستردگى مباحث آن افزوده است.

عدم سياست و فلسفه سياسى‌

مسائل مندرج در ذيل عنوان سياست، بسيار متنوّع است. واژه‌هايى نظير «علم سياست»، «فلسفه سياسى»، «ايدئولوژى سياسى»، «تحليل سياسى»، و مانند آن، هريك به شاخه‌هايى از مطالعات و تحقيقات در زمينه‌هاى مربوط به سياست اشاره دارند. برخى از اين مطالعات به مباحث ملموس و عملى اختصاص دارد و برخى ديگر جنبه نظرى و مبنايى دارد. سرّ اين تنوّع و گستردگى، در اين نكته نهفته است كه پرسش‌ها و دغدغه‌هاى سياسى، انواع بسيار مختلفى است و يك شاخه از دانش سياسى نمى‌تواند پاسخگوى همه نيازها و پرسش‌هاى موجود باشد. برخى از پرسش‌ها و دغدغه‌هاى سياسى، جنبه عملى و كاربردى دارد؛ براى مثال يك عالم علوم سياسى يا مديران و سياستمداران يك كشور مى‌خواهند بدانند كه در روابط سياسى با كشورهاى همسايه و ساير كشورها چه مواضعى اتّخاذ كنند و در سطح جهانى، روابط بين الملل خود را چگونه سامان دهند. به اين منظور، بايد تحليل جامعى از قطب‌بندى قدرت‌هاى سياسى در سطح جهانى و بين المللى داشته باشند؛ همچنان‌كه بايد ارزيابى واقع‌بينانه‌اى از آرايش نيروهاى سياسى در سطح منطقه در اختيار داشته باشند. پس از شناخت وضع موجود جهانى و منطقه‌اى، بايد اهداف سياسى و منافع ملى خود را به خوبى ترسيم كنند و به دقّت مشخّص نمايند كه چه اهداف سياسى كوتاه‌مدّت و درازمدّتى را دنبال مى‌كنند. در مرحله بعد، براى وصول به اين اهداف سياسى، به نظريه‌پردازى سياسى و برنامه‌ريزى كلان سياسى رو آورند و اين برنامه‌ها و راهكارهاى سياسى را به طور دقيق اجرا كنند.

اين‌گونه مطالعات سياسى كه جنبه عملى و كاربردى دارد، با شاخه‌هايى نظير «علم سياست»، «تحليل سياسى» و «مطالعات راهبردى و استراژيك» سنخيت دارد و تسلّط در اين فنون و شاخه‌ها به پاسخگويى به اين‌گونه پرسش‌ها و دغدغه‌ها مدد مى‌رساند.

دسته ديگر از پرسش‌هاى سياسى ما، جنبه نظرى و مبنايى دارد و در مقام مقايسه با