مقدمه‌

نگرش اسلام به شخصيّت زن يا مرد را هرگز نمى‌توان تنها با مراجعه به قوانين مربوط به آنها در مواردى نظير ارث، ديه، مهريه، نفقه، شهادت، قضاوت، ولايت، حضانت و حق طلاق دريافت و بر مبناى آن قضاوت نمود. منشأ بسيارى از بدفهمى‌ها و برداشت‌هاى ناصواب در اين زمينه ناشى از مقايسه سطحى ميان اين گونه از قوانين در نظامهاى حقوقى مى‌باشد؛ بدون آنكه به مبانى حقوق اسلامى و حقوق سكولاريستى توجه كافى صورت گيرد. بدون شك بنيادهاى انديشه سكولاريسم را كه متكى بر اومانيسم و انسان محورى شكل گرفته و با تعريف خاص از انسان و جهان پيوند خورده و بر سرتاسر فرهنگ، اقتصاد، سياست، حقوق و ادبيّات گروه بى‌شمارى از انسانها سايه افكنده است، بايد با بنيادها و اصول انديشه اسلامى نسبت به انسان و جهان مقايسه نمود. تنها در اين صورت است كه انسان‌شناسى اسلامى و انسان‌شناسى مادى از يكديگر بازشناخته مى‌شوند. جايگاه و بهاى انسان در هر يك از دو نگرش معلوم مى‌گردد و هدفمندى آفرينش و جهان و اينكه آيا دفتر هستى ابتدا و انتهايى‌