بوده‌اند بيشتر در مقابل قدرت بزرگترها نافرمانى نشان مى‌دهند و بيشتر احتمال دارد، بى‌ادبانه صحبت كنند. كجاى يك چنين رفتارى پختگى را نشان مى‌دهد؟ گويا اگر يك بچه‌ى كلاس دومى به اندازه‌ى يك نوجوان گستاخ باشد و مثل يك بزرگسال دشنام بدهد؛ بايد «پخته‌تر» از دوستان بزرگ شده در خانه‌ى خود به حساب آيد كه به معلمان و والدين خودشان احترام مى‌گذارند.

مطالعاتى كه به تأثيرات بلندمدت مهدكودك‌ها مى‌پردازند، مهمند اما نبايد از ياد ببريم احساس كنونى بچه‌ها نيز مهم هستند، حتى اگر تأثير بلندمدتى هم وجود نداشته باشد. [همان‌طور كه‌] هيچ‌كس به يك آدم بزرگسال نمى‌گويد، «چرا ناراحتى از اين كه ده سال ديگر هم در شغلى كه از آن متنفرى بمانى. در هر صورت اين كه تأثير دائمى روى تو نمى‌گذارد و در 65 سالگى هم بازنشسته مى‌شوى.»

مهدكودك فقط مشكل كودكان مادران شاغل نيست بلكه مشكل همه‌ى ماست. در خانه ماندن ما پيش بچه‌هايمان باعث نمى‌شود ما از مشكلات يك جامعه‌با بچه‌هاى مهدكودكى در امان بمانيم. زندگى خودِ ما و زندگى فرزندان ما به صورت‌هاى گوناگون تحت تأثير قرار مى‌گيرند.

مهدكودك‌هاى بزرگ براى نگهدارى از نوزادان و بچه‌هاى نوپا، مكانى مناسب براى بروز عفونت‌ها هستند. بيمارى‌هاى مهدكودك فقط مشكل بچه‌هاى مهدكودكى نيست. بلكه مشكل همه‌ى جامعه هستند. براى مثال‌