اين خيال باطل كه چنين چيزى امكان دارد اشتباهى حتى بزرگ‌تر از اشتباه فمينيست‌هايى است كه اعلام كردند زنان در دهه‌ى دوم عمر بايد بر شغل خود تمركز كنند و پس از آن تصميم بگيرند كه آيا «همه چيز» مى‌خواهند داشته باشند؟ [و آيا مى‌خواهند تشكيل خانواده بدهند يا خير]. اين دقيقاً عكس ترتيبى است كه چنين تصميم‌گيرى‌هايى بايد داشته باشد. دهه‌ى دوم عمر بهترين زمان براى تشكيل و حفظ خانواده است و بعد از آن زنان مى‌توانند [وارد يك شغل شوند و] حتى مدتى طولانى‌تر از مردان بدان بپردازند با توجه به اين كه زنان عموماً از سلامتى و طول عمر بيشترى نسبت به مردان برخوردارند.

زنان [شاغلى‌] كه داراى همسر هستند، كمتر از بيست درصد درآمدِ خانواده را تأمين مى‌كنند. وقتى خانواده‌اى كاركرد درستى دارد و اعضاى خانواده در كنار هم هستند، سهم زن در درآمدِ خانواده نسبتاً كم است.

آمارهايى كه خبر از ورود گستره‌ى زنان به بازار كار مى‌دهد، در واقع به جاى آن كه بازتابى از فعاليت‌هاى خانواده‌هاى سالم باشد، عمدتاً نشان دهنده‌ى ميزان متلاشى شدن خانواده‌هاست. با اين حال خانواده‌هاى سالم اصلى‌ترين منبع براى پديد آمدن نسل بعدى افراد شاغل در اجتماع مى‌باشند.

آمارها نشان مى‌دهد كه مردان متأهل نيروى محرّكه‌ى رشد اقتصادى هستند. به طور حتم برخى مردان مجرد نيز نقش بزرگى ايفا مى‌كنند اما در پهنه‌ى گسترده‌ى اقتصاد، عمدتاً مردان متأهل هستند كه يك عمر با تعهد ايثارگرانه به كار مى‌پردازند. افراد مجرد نمى‌توانند از چنين انگيزه‌اى‌