خانواده‌هاى تك سرپرست، دولت مشكل مهلك و بلند مدتى را توليد مى‌كند و آن ايجاد جامعه‌اى مملو از اينگونه خانواده‌هاست.

دولت به هيچ‌وجه نمى‌تواند عشق و توجه و فداكارى طبيعى مادران را نثار كودكان كند. در صورت آسيب ديدن نقش مادرى، همه منابع موجود بر روى اين كره خاكى، روى هم رفته براى بزرگ كردن نسل جديدى از كودكان متمدن كافى نيست. هر مهدكودك دولتى ضررهاى غيرقابل جبرانى را براى كودكان به همراه دارد.

يك دانشمند عادى علوم اجتماعى تمام عمر خود را به اين مى‌گذراند كه تنها اطلاعات انباشته كند. او مفاهيمى مثل «خط فقر»، «ارزش قابل مقايسه»، «بهره‌ورى» و «امكانات مهدكودك» را مهم‌تر از اخلاق، وفادارى به خانواده، ايمان مذهبى، وحدت، انگيزه و معرفت در ميان مردان و عشق و محبت مادرانه مى‌پندارد. به عنوان يك فرضيه‌ى تخصصى اعتقاد دارد كه آن چه به سهولت قابل سنجش و جمع‌آورى است مهم‌تر از چيزى است كه به اين آسانى قابل سنجش نيست. چنين فرضى مى‌تواند به نظريات جالبى در مورد اقتصاد و جامعه بينجامد اما تا وقتى دانشمند علوم اجتماعى به محدوديت اطلاعاتى كه جمع‌آورى كرده پى نبرده است، پيشنهادات او در زمينه‌ى سياست‌گذارى‌ها مى‌تواند با اشتباهات بسيار بزرگى همراه باشد.

از نظر او حضور زنان در نيروى دريايى يا به عنوان افسران پليس بر روحيه‌ى مردان هيچ تأثيرى نمى‌گذارد، يا تفاوت ميان استعداد رياضى در دختران و پسران فقط ناشى از تبعيض گذارى‌هاست، يا گسترش روابط