و بابيت و بهائيت و ... مى‌باشد. بر اين اساس پس از آيين خاتم حقانيت براى هميشه اختصاص به دين مبين اسلام دارد.

4. خردپذيرى‌

دين حق با عقل و خرد پيوند وثيق و تنگاتنگى دارد و برخلاف آن حكم نمى‌راند. در يك نگرش كلى نسبت آموزه‌هاى دينى با عقل و خرد به سه گونه قابل تصور است:

4- 1. آموزه‌هاى خردپذير؛

اين دسته از آموزه‌ها امورى هستند كه هر چند عقل و خرد بشرى ابتدا نسبت به آنها نا آگاه و نا آشنا بوده باشد، اما همين كه از راه‌هايى چون وحى و دين در دسترس عقل قرار گرفت آن را مطابق با موازين عقلانى مى‌شناسد و صدق و درستى آن را پذيرا مى‌شود.

4- 2. آموزه‌هاى فراعقلى؛

اين دسته امورى هستند كه عقل قادر به قضاوت مستقيم در باب آنها نيست؛ نه بر صدقشان مى‌تواند دليل آورد و نه بر كذبشان.

4- 3. آموزه‌هاى خردستيز؛

اين گروه مطالبى را شامل است كه به حكم قطعى عقل باطل و خلاف واقعيت است.

آموزه‌هاى گروه اول و دوم با حقانيت دين سازگارى دارد. البته آموزه‌هاى گروه دوم حدالامكان نبايد در بن مايه‌هاى عقايد نخستين دينى قرار گيرند؛ چرا كه عقايد پايه دينى مثل خداشناسى محور ايمان است و تا شناخت و معرفت اعتمادپذير عقلى در باره آن حاصل نشود، نمى‌توان به آن ايمان آورد. اما در مراحل پسينى وجود چنين آموزه‌هايى در دين مشكلى پديد نمى‌آورد، بلكه اساساً يكى از كاركردهاى دين در اختيار قراردادن آموزه‌هاى خرد ناياب است.