شريعت پيشين را نسخ نموده و شريعتى كامل‌تر، متناسب با رشد بشر و مقتضيات زمان عرضه كرده است. بنابراين تكثّر طولى- نه عرضى- شريعت وجود داشته است و با شريعت خاتم همه شرايع پيشين نقض شده و تنها دين مقبول، توحيد ناب و شريعت محمدى صلى الله عليه و آله است.

انگاره نجات‌

اكنون اين سؤال رخ مى‌نمايد كه با توجه به انحصار حقانيت در دين توحيدى اسلام و شريعت آسمانى محمدى صلى الله عليه و آله يهوديان، مسيحيان، زرتشتيان و پيروان ديگر اديان چه وضعى خواهند داشت؟ آيا همه آنان به جهت بطلان دينشان اهل‌دوزخ و شقاوتند يا اهل‌نجات و رستگارى؟ در برابر اين پرسش سه رويكرد وجود دارد:

1. انحصارگرايى سخت‌گيرانه؛

بر اساس اين گمانه در ميان همه اهل‌زمين تنها پيروان دين و مذهب و فرقه واحدى اهل‌نجات و رستگارى‌اند. به عنوان مثال:

تنها مسلمان شيعه دوازده امامىِ پايبند به همه اصول مذهب و احكام شريعت امكان رستگارى دارد و ديگران همه نارستگارانند. چنين نگرشى نه مبناى خردپذيرى دارد و نه با منطق اسلام سازگار است. از نظر عقلى نيز اين گمانه مغاير با اصل غلبه خير بر شر است و از نظر دينى با غلبه رحمت خدا و هدف اساسى خلقت انسان و ملاك‌ها و معيارهاى رستگارى و نارستگارى ناسازگارى دارد.[1]

[1] - جهت آگاهى بيشتر در اين زمينه بنگريد: شهيد مطهرى، مجموعه آثار، ج 1، صص 285- 288، قم و تهران: صدرا