و تكثّرگرايى دينى، به صراحت با بعضى از اصول و مبانى پلوراليسم، مخالف است و آن را ابطال مى‌كند. آياتى كه در اين زمينه وجود دارد، به چند بخش تقسيم مى‌شود:

1. امكان رسيدن به حقيقت؛

آياتى از قرآن با مبناى شكاكيت و نسبيت‌گرايى و عدم امكان دستيابى به حقيقت در تضاد و تقابل است و نشان مى‌دهد كه به هيچ وجه شكاكيت و نسبيّت در دين، مورد پذيرش نيست و رسيدن به «حقيقت» در امر دين امكان‌پذير است. برخى از اين آيات عبارتند از:

1- 1. آياتى كه شك‌ورزان را مورد سرزنش قرار مى‌دهد.[1]

1- 2. آياتى كه ادله پيامبران را روشن و آشكار و ترديد شكاكان را بى‌وجه معرفى مى‌كند.[2] براى مثال در رابطه با آشكار بودن حقيقت مى‌فرمايد:

«لا إِكْراهَ فِى الدِّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ»[3]؛ «هيچ اكراهى در دين نيست؛ به درستى كه راه هدايت از گمراهى، روشن گرديد».[4]

1- 3. آياتى كه امر به تبعيت از علم و يقين و نهى از پيروى ظن و گمان دارد.[5]

2. عدم قبول غير اسلام؛

اين آيات با صراحت، اسلام را تنها دين حق و

[1] - نحل( 16)، آيه 66؛ جاثيه( 45)، آيه 32

[2] - ابراهيم( 14)، آيه 9 و 10

[3] - بقره( 2)، آيه 256

[4] - جهت آگاهى بيشتر ر. ك:

الف. محمدحسن قدردان قراملكى، قرآن و پلوراليزم دينى، تهران: مؤسسه فرهنگى دانش و انديشه معاصر؛

ب. مركز مطالعات و پژوهش‌هاى فرهنگى حوزه علميه، پلوراليسم دينى؛

ج. على، ربانى گلپايگانى، تحليل و نقد پلوراليسم دينى؛

د. كتاب نقد، ش 4

[5] - اسرا( 17)، آيه 36؛ يونس( 10)، آيه 36؛ نجم( 53)، آيه 28