2- 3. رفع اختلاف،[1] پوشاندن بدى‌ها و تصفيه كدورت‌ها.[2]

2- 4. تعهدآفرينى و ايجاد احساس مسئوليت.[3]

استاد مطهرى در اين باره مى‌نويسد: «تأثير مهم دين و نقش دين در اجتماع اين است كه نوعى انقلاب فكرى و وجدانى به وجود مى‌آورد كه عواطف و احساسات و هدف‌ها و ايده‌آل‌ها و معيارها دگرگون مى‌شود و جهان‌بينى عوض مى‌شود. آدمى خود را داراى رسالت احساس مى‌كند؛ زندگى اجتماعى جهت خاص پيدا مى‌كند و جهت ديگر غير از جهت زندگى فردى را درك مى‌كند، نوع دلبستگى عوض مى‌شود».[4]

عدالت و قانون‌

دين بزرگ‌ترين پشتوانه عدالت و قانون است. فروغى از «منتسكيو» نقل مى‌كند: «مذهب مى‌تواند هنگامى كه تمام قوانين كشورى و سياسى ناتوان و قاصر است، مُمِدّ تشكيلات و قوانين سياسى باشد».[5]

جايگاه عدالت در دين چنان است كه قرآن به پادارى آن را يكى از اهداف اساسى رسالت انبيا دانسته و مى‌فرمايد: «لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَيِّناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ‌الْكِتابَ وَ الْمِيزانَ لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ»[6].

[1] - جوادى آملى، انتظار بشر از دين، ص 52، قم: اسراء، چاپ اول، 1380

[2] - شهيد مطهرى، يادداشت‌ها، ج 4، ص 157

[3] - همان، ج 4، ص 132- 141

[4] - همان، ص 123 و 124

[5] - محمد على فروغى، آيين سخنورى، ج 2، ص 19، ق: شهيد مطهرى، همان، ص 189

[6] - حديد( 57)، آيه 25