منجر به بروز و يا ادامه جنگ و خشونت مى‌شود. سكوت عمدى رسانه‌هاى غربى در برابر نسل‌كشى صرب‌ها و جنايات صدام عليه اكراد، از مصاديق بارز در اين زمينه هستند. در اين باره مارك دافيلد(Mark Duffield) ضمن بررسى گزارش‌هاى تايمز و نيويورك تايمز كه منجر به عدم مداخله جامعه بين‌المللى در جريان نسل‌كشى در كشور رواندا شده است، چنين رسانه‌هايى را در خدمت آنچه بربريت‌گرايى جديد(New Barbarism) غرب ناميده مى‌شود، قلمداد مى‌كند.

3. تلاش رسانه‌هاى كشور ثالث براى ايجاد اختلاف بين دو كشور و يا تحريك به اقدام براى جدايى‌طلبى، شيوه ديگرى است كه مى‌توان به آن اشاره كرد.

4. ترغيب سياستمداران به آغاز جنگ با مطرح كردن اين ايده كه ساير روش‌هاى تغيير رفتار كشور هدف نتيجه بخش نخواهد بود، از ديگر شيوه‌هايى است كه رسانه‌ها به آن متوسل مى‌شوند.

5. اگر در زمان جنگ، رسانه‌ها تلاشى براى خاتمه آن انجام ندهند، در حقيقت تداوم خونريزى و خشونت را موجب شده‌اند. در عصرى كه بيش از 17000 ماهواره، امكانات فوق‌العاده‌اى را به وجود آورده‌اند، تا حدى كه مى‌توان از ديپلماسى مجازى(Virtual diplomacy) بحث كرد، رسانه‌ها مى‌توانند تلاش فراوانى براى ترغيب طرف‌هاى درگير به گفت‌وگو و حتى مذاكرات بين‌المللى چند جانبه به عمل آورند.

روش‌ها و فعاليت‌ها در براندازى نرم‌

چگونه يك نظام در برابر مخالفان خود از پاى در مى‌آيد و شكست مى‌خورد؟ اصولًا عوامل شكست خوردن چيست؟ به نظر مى‌رسد دشمن با