5. بايد شبكه‌هاى متعدد راديو تلويزيونى را براى ايرانيان تدارك ديد و پيام‌هاى خود را با پيشرفته‌ترين تكنولوژى‌هاى روز، به دست مردم ايران برسانيم.

6. اگر قرار است گفتگو و تعامل با ايران صورت گيرد، بايد با مقامات با نفوذ ايرانى و آنها كه قدرت واقعى و كافى براى تصميم‌گيرى‌ها دارند، انجام شود، همچون مقامات مورد وثوق و تأييد رهبرى ايران. بايد دانست در اين باره ديگران در ايران چنين قدرتى ندارند.

7. درباره فعاليت هسته‌اى ايران، بايد با احتياط و دورانديشى و چند جانبه عمل كرد. بايد فشارها را بر ايران بيشتر كرد و در صورت استنكاف ايران، پرونده اين كشور را به شوراى امنيت فرستاد. اگر چه اولويت اول، اعمال فشار ديپلماسى از طريق متحدان به گونه‌اى است كه ايران داوطلبانه از فعاليت‌ها و برنامه هسته‌اى خود چشم پوشى كند.

8. حمايت از اپوزيسيون هم مى‌تواند از عوامل موثر بر تغيير رژيم ايران باشد. سفر فعالان جوان خارجى از كشورهاى متحد ايالات متحده به ايران، راه ديگرى در اين رويكرد است. اين افراد مى‌توانند به عنوان جهانگرد وارد ايران شوند و در صورت نياز به جنبش‌هاى مدنى و نافرمانى‌ها بپيوندند.

9. بايد فعاليت‌NGO هاى آمريكايى را در ايران تسهيل كنيم و به صدور ويزا همت گماريم. دعوت فعالان جوان ايرانى به خارج، براى شركت در سمينارهاى كوچك هم، اقدام مهمى است. اين كار در صربستان، فيليپين، اندونزى و شيلى و كشورهاى ديگر جواب داده است. اين افراد بايد از سوى مقامات آمريكايى انتخاب شوند، نه نهادهاى‌ايرانى.

10. سفارتخانه‌هاى كشورهاى ديگر هم مى‌توانند در تهران براى ما مؤثر باشند. حضور در جلسات محاكمه، درخواست مشترك براى آزادى زندانيان سياسى، كمك مالى به خانواده‌هاى زندانيان و گروه‌هاى مخالف حكومت و