اگر دو گروه از مؤمنان با يكديگر بجنگند ميان آن دو را صلح دهيد و اگر يكى از آن دو بر ديگرى تعدى كرد با او بجنگيد تا به فرمان خدا بازگردد. اگر بازگشت ميان آن دو به عدالت سازش دهيد.

و. محاربان‌

«إِنَّما جَزاءُ الَّذِينَ يُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَسْعَوْنَ فِى الْأَرْضِ فَساداً أَنْ يُقَتَّلُوا أَوْ يُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ يُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذلِكَ لَهُمْ خِزْيٌ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْ‌آخِرَةِ عَذابٌ عَظِيمٌ»[1]؛

همانا جزاى كسانى كه با خدا و رسولش مى‌جنگند و در زمين به فساد مى‌كوشند جز اين نيست كه كشته شوند يا بر دار آويخته گردند يا دست و پايشان در خلاف جهت بريده شود و از آن ديار تبعيد گردند. اين رسوايى آنان در دنياست و در آخرت عذابى بزرگ خواهند داشت.

جمعى از مشركان خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمدند و مسلمان شدند، اما در آب و هواى مدينه بيمار شدند. پيامبر صلى الله عليه و آله براى مدتى آنان را به خارج از مدينه فرستادند؛ مكان خوش آب و هوايى كه شتران زكات را در آنجا به چرا مى‌بردند. آنان با مداوا و استفاده از شير تازه شتران بهبود يافتند، اما به جاى تشكر از پيامبر صلى الله عليه و آله دست و پاى چوپان‌هاى مسلمان را بريدند و چشمان آنها را كور كردند و شتران را غارت كردند! در اين زمان آيه فوق درباره آنها نازل شد كه پيامبر صلى الله عليه و آله آنان را دستگير كند و به مجازات برساند. منظور از محاربه با خدا و رسول، فساد كردن از راه اخلال در امنيت عمومى و راهزنى (و قتل و غارت) است نه اينكه با همه مسلمانان جنگ كند. همچنين منظور تهديد فردى نيست. (مانند چاقوكشى براى يك شخص)، چون به امنيت عمومى خللى وارد نمى‌كند.[2]

راهكارهاى دشمنان اسلام عليه مسلمانان‌

دشمنان اسلام از روش‌هاى متنوع و متعدد و ناروايى براى نابودى‌

[1] - سوره مائده، آيه 33

[2] - برگزيده از تفسير نمونه، ج 1، ص 512