حادثه‌اى كه از يك نيت درست، از يك فكر درست سرچشمه مى‌گيرد-/ حوادث بزرگ با خود درسهائى دارد- درسى دارد؛ آن درسها را بايستى آموخت. درس حادثه بيست و نه بهمن، تأثير هوشيارى، بيدارى، بهوش بودن، يك؛ و جرئت اقدام، دو- ملاحظه نكردن از سختيها و خطرها- و اميد به آينده، سه؛ اين سه تا خصوصيت است. اولًا درك كند. خيلى‌ها اهميت موقعيت را نفهميدند. مردم تبريز موقعيت و حساسيت را درك كردند و اقدام كردند. خود اين هوشمندى و درك موقعيت و حساسيت، يك امر مهمى است. بعدِ اينكه موقعيت حساس فهميده شد، همت و جرئت براى اقدام وجود داشته باشد. اين هم نكته دوم. و بعد هم اين اقدام را از روى اميد، با اتكاء به خدا، با توكل به خدا، با حسن ظن به خدا، انجام بدهند. بخشى از درسهاى بيست و نه بهمن اينهاست.

اين مردم اگر مؤمن باللّه نبودند، اگر ايمان در درون دل اين مردم موج نمى‌زد، آن آگاهى اگر هم به وجود مى‌آمد، به كار نمى‌آمد؛ به درد نمى‌خورد و به اقدام منتهى نمى‌شد. ايمان مردم، هوشيارى مردم، اقدام بموقع، همه اينها نقش داشت. اين شد درس براى ما؛ امروز هم همين جور است؛ آينده هم همين جور است. حوادث را هوشيارانه بايد دنبال كرد.[1]

ايشان از يك طرف از مردم مى‌خواهد كه هوشيار باشند زيرا «عزيزان من! ما در شناختن دشمن، دچار اشتباه نخواهيم شد؛ اين را دشمن بداند! خيال نكند كه اگر آمدند و چند نفر آدم ساده‌لوح و معمّم را وادار كردند كه حرفى بزنند، ما اشتباه مى‌كنيم و خيال مى‌كنيم كه دشمن ما اينها هستند! اينها كسى نيستند! دشمن، خود را پشت پرده پنهان مى‌كند. دشمن كه جلو نمى‌آيد و خود را نشان نمى‌دهد. دشمن سعى مى‌كند شناخته نشود! آن كسى كه سينه‌

[1] - ديدار با جمعى از مردم اذربايجان شرقى 28/ 11/ 87