از:

1. آزادى بالا: پيش نياز براندازى نرم، وجود جامعه‌اى آزاد و مردم سالار، مسئولانى غافل از حركات دشمن و مردمى با سطح آگاهى پايين نگه داشته شده است. براندازى نرم در جوامعى كه سطح آگاهى مردم بالا بوده و يا توان اطلاعاتى نظام در تشخيص حركات دشمن بالا باشد، مؤثر نيست.

2. هوشمندى: در عمليات فرهنگى نياز به سطح بالايى از تخصص‌هاى گوناگون وجود دارد. از اين رو، افراد درگير در آن، اغلب از كسانى هستند كه تحصيلات بالاى دانشگاهى دارند. مقابله با آن هم نياز به هوشمندى و تحصيلات بالا دارد.

3. پرستيژ: براندازى نرم عملى شيك و داراى پرستيژ تلقى مى‌شود.

تهاجم نظامى در عرف جامعه بين‌المللى عملى مطلوب تلقى نمى‌شود، و مخالفت‌هاى بسيارى را برمى‌انگيزد، در حالى كه عمليات فرهنگى را مى‌توان با پوشش‌هاى زيبا مانند دفاع از دمكراسى، آزادى و حقوق بشر انجام داد.

4. دراز مدت بودن: عمليات فرهنگى زمان بر است و در كوتاه مدت جواب دهد.

5. فقدان تلفات ظاهرى: در جنگ فرهنگى انسان‌ها در ظاهر كشته نمى‌شوند، اما وجدان و معنويت آنها قربانى مى‌گردد.

6. تنوع ابزارها: ابزارهاى سياسى، اقتصادى، ديپلماتيك، و حتى نمايش‌هاى نظامى مورد استفاده قرار مى‌گيرند. در اين بين، رسانه‌ها نقش اول را ايفا مى‌كنند.

7. هزينه پايين: هزينه‌هاى نبرد فرهنگى در مقايسه با نبرد نظامى بسيار ناچيز است.