نكته عرفانى دقيقى در مورد مكالمه دوستانه با خداوند مطرح است و آن اينكه خداوند از موسى مى‌پرسد: در دست تو چيست؟ و موسى در جواب نمى‌گويد كه خدايا تو عالم مطلق هستى و بايد بدانى و بهتر مى‌دانى كه اين عصا است و به چه كارم مى‌آيد. بلكه موسى با تفصيل جواب مى‌دهد: «قال هي عصاي اتوكّوا عليها و اهشّ بها علي غنمي و لي فيها مآرب اخري» (قرآن كريم، سوره طه، آيه 18) آن عصايم است كه بر آن تكيه مى‌كنم و برگ درختان را براى گوسفندان مى‌ريزم و استفاده‌هاى ديگرى نيز از آن مى‌كنم. علت تفصيل موسى در جواب به خداوند كه خداوند نيز با آوردن اين آيه در قرآن، اين مطلب را تأييد مى‌كند، آن است كه مى‌خواست با خداوند و معشوق خود بيشتر حرف بزند و لذا جواب را طول داد. اين است بازده تربيت اسلامى كه ديگر مكاتب از آن محرومند.

فراز بيست و سوم‌

الّلهمّ صلّ على محمد و آله و امنعنى من السّرف و حصّن رزقى من التّلف و وفّر ملكتى بالبركة فيه و اصب بى سبيل الهداية للبرّ فيما انفق منه.

«خدايا بر محمد (ص) و خاندان او درود فرست و مرا از زياده‌روى در زندگى بازدار و روزيم را از تباه شدن نگاهدار و دارايى‌ام را به بركت و زياد نبودن افزون گردان و مرا به نيكويى آنچه از آن دارايى انفاق مى‌نمايم براه درستكارى برسان.»