چيزهايى نهفته است كه باعث نزديكى به خداوند و دوستى خداوند مى‌شود. به نظر نگارنده چيزى كه باعث ارزش توكل مى‌شود و به انسان متوكل ارزش مى‌دهد آن است كه متربى و فرد متوكل با قطع اميد از ديگران و عدم تكيه بر خلق و صرفاً متكى بودن به حق و خداوند، «عزت انسانى و اسلامى» خود را حفظ كرده و خود را هرگز ذليل اين و آن نكرده است. امروز توكل ملت ايران به خداوند است، كما اينكه در 10 سال گذشته چنين بوده است. حضرت ابراهيم نيز براى نجات از آتش بر خدا توكل داشت و بزرگترين ويژگى حضرت امام خمينى (رضى الله عنه) نيز توكل بر خدا و عدم ترس از ابر قدرتها بود. لذا قرآن مى‌فرمايد: «و من يتوكل علي الله فهو حسبه» هر كس بر خدا توكل و تكيه كند خداوند او را بس است (و او را از ديگران بى‌نياز مى‌كند). پس به دليل اهميتى كه اسلام بر «عزت و كرامت انسان» قائل است هر عملى كه انسان در جهت حفظ اين عزت مى كند از نظر اسلام مقبول و قابل تحسين است.

ثانياً، توكل هرگز به معناى بى‌تحركى و سپردن كارها به خداوند نيست همچنان كه حضرت موسى (ع) هنگام بيمارى از خوردن دارو امتناع مى‌كرد و شفا را از خدا مى‌خواست و وحى نازل شد كه اى موسى خيال دارى با توكل خود، حكمت و اسرار خلقت را از بين ببرى؟ به جز من چه كسى در ريشه اين گياهان اين فوائد شفابخش را قرار داده است (پس از گياه شفابخش مورد سفارش مردم تناول كن) (جامع السعادات، ج 3، ص 228). پس‌