ششم: توبه يعنى بازگشت و در واقع اين بازگشت و رجعت نتيجه و محصول يك شورش انقلابى است كه انسان عليه خود انجام مى‌دهد. خاصيت تربيتى توبه به قدرى شفابخش است كه باعث تجديد حيات انسان مى‌شود. امروز اگر برخى جوانان به ويژه در مغرب زمين دچار بيهودگى و تشويش خاطر و پوچى مى‌شوند دليل مهم آن است كه ملجأ و پناهگاه معنوى ندارند كه به آن پناه ببرند و لذا يا خود را سرگرم بازى‌ها و امور سرگرم كننده مى‌كنند و يا بر اثر كثرت ناراحتى و پوچى دست به خودكشى مى‌زنند. (در باب توبه و ارزشهاى روانى و تربيتى آن شايسته است مقاله جداگانه و مستقلى نگاشته شود.) والدين و به طور كلى مربيان لازم است توجه كنند كه اگر خداى قادر متعال و صاحب نعمت و خالق تمام موجودات و نيز «غافر الذنب و قابل التوب‌» (قرآن كريم، سوره مؤمن، آيه 3) است، يعنى آمرزنده و پوشاننده گناه و پذيرنده بازگشتها است، آنها نيز بايد چنين باشند و طورى رفتار نكنند كه جوان و نوجوان و به طور كلى متربى آنها به صرف گناه و لغزشى كه از آنها سر مى‌زند از ترس والدين به خانه بازنگشته و راه فرار را در پيش گيرند.

هفتم: از عبارت «ما لى بعد ان حكمت على نفسى الّا فضلك‌» كه معنايش اين است كه «بعد از آنكه پشيمان شدم و خود را محكوم كردم هيچ پناهى جز فضل و بخشش تو ندارم» بايد الهام گرفت و لغزش‌كاران نادم را هر چند گذشته سياهى داشته باشند، بايد با آغوش باز پذيرفت. قرآن نيز سفارشى مهمتر در اين زمينه دارد و مى‌فرمايد: «فان تعفوا و تصفحوا و تغفروا فانّ الله غفور رحيم» (قرآن كريم، سوره تغابن، آيه 14) پس اگر گذشت و