بعد از توانگرى به دست مى‌آيد، لذا در جريان تربيت بايد هشيار بود كه كسب و مصرف ثروت مادى در جهت رب و اسم رب و راه خدا باشد تا رنگ الهى پيدا كند و انسان هرگز اسير اين توانگرى‌ها نباشد. به فرمايش قرآن «ان الانسان ليطغى ان رآه استغنى‌» انسان طغيان مى‌كند موقعى كه خود را بى‌نياز مى‌بيند. (قرآن مجيد، سوره علق، آيه 70)

فراز پانزدهم‌

(اللّهمّ الى مغفرتك وفدت و الى عفوك قصدت و الى تجاوزك اشتقت و بفضلك وثقت و ليس عندى ما يوجب لى مغفرتك و لا فى عملى ما استحقّ به عفوك و ما لى بعد ان حكمت على نفسى الّا فضلك فصلّ على محمدٍ و آله و تفضّل على.)

«خدايا به سوى آمرزش تو آمده‌ام و به عفو و بخشش تو آهنگ نموده‌ام و به گذشت تو آرزومندم و به احسان و نيكى تو اطمينان دارم. در حالى كه چيزى كه موجب آمرزش تو گردد در من نيست و نه در كردارم چيزى است كه به سبب آن عفو ترا سزاوار شوم. پس از اينكه بر زيان خود حكم كرده، اعتراف نمودم براى من چيزى جز احسان و نيكى تو نيست. پس بنابراين بر محمد (ص) و خاندان او درود فرست و بر من بى‌علت و سبب احسان فرما.»