به نظر مى‌رسد شش مورد جايگزين و جانشين و راه علاجى كه امام ذكر مى‌كنند به ترتيب از آخر بر شش مورد از رذايل زبانى و كلامى صادق باشند. آفتهاى كلامى كه امام ذكر كرده‌اند عبارتند از:

1. فحش و سخن زشت: معناى فحش را كلام و كار زشت مى‌دانند چنان‌كه قرآن كريم معناى فاحشه را كار و فعل زشت مى‌داند اعم از گفتار و كردار و رفتار (فحش: القبيح من القول و الفعل‌) (معلوف، لويس، المنجد فى‌اللغه، 1365، ص 571). راه علاج آن و يا جايگزين آن، حمد و ستايش خدا كردن مى‌باشد. زبان به جاى به كارگيرى الفاظ زشت و قبيح از اسماء حسن الهى ياد كند و حمد و ستايش خدا را بكند.

2. هُجر و هرزه‌گويى: المنجد مى‌نويسد: القبيح من الكلام و الافحاش فى النطق‌. (معلوف، لويس، المنجد فى اللغه، 1365، ص 571) هُجر يعنى كلام زشت و به كارگيرى زشتى در سخن. راه درمان و علاج و جانشين آن به فرمايش امام «ثنا و مدح خدا» است.

3. دشنام به عرض و آبروى كسى: از مفاسد بزرگ زبان، دشنام دادن است و از بدترين دشنامها توهين به آبرو و ناموس ديگران است. راه علاج آن تمجيد خداوند و خدا را به مجد و عظمت يادكردن است. زيرا كه دشنام به آبروى انسان در واقع روشى بر خلاف خواست خدا است. چون خداوند بندگان را دوست دارد و از انسان و مقام الهى او به نيكى ياد مى‌كند و براى عرض و آبروى انسان ارزش فراوان قائل است.