است كه وقتى ما از درگاه خدا درخواست مى‌كنيم كه فلان چيز را به ما بده معنايش اين است كه خدا به وظيفه خويش آشنا نيست و به عبارت ديگر، دعا كردن معنايش اين است كه خدا نمى‌داند ما چه احتياجاتى داريم كه بايد برآورده شود. لذا وقتى دعا مى‌كنيم، در واقع در حال تذكر دادن لزوم انجام وظيفه به خدا هستيم! و اين معنايش اين است كه به خدا بفهمانيم كه او عادل نيست، بلكه ظالم است كه ديگران را از مواهب خود برخوردار كرده و از ما دريغ داشته است! و دقت و انضباط ندارد (جهت اطلاع بيشتر ر. ك. به: كارل، 1356). اين ادعا به قدرى سطحى است كه مانند اين مى ماند كه مسلمانى بگويد به دليل آنكه خداوند رزّاق و روزى رسان است پس نيازى به كار و تلاش نيست؛ چرا كه به دنبال روزى رفتن نوعى جسارت به خدا است. به هر حال، در ادامه اين فصل در مورد جايگاه دعا در منابع اسلامى و در فصل دوم در مورد عقايد الكسيس كارل به طور نسبتاً مشروح بحث خواهد شد.

جايگاه «دعا» در قرآن‌

در اينجا، قصد ما آن است تا به طور مجمل، جايگاه نيايش در قرآن جهت اطلاع نسبى دانشجويان مطرح شود. بديهى است بحث جايگاه نيايش در قرآن نيازمند نوشتارى مستقل و مفصل است كه فعلًا در چاپ اول اين كتاب از ذكر آن صرف نظر مى‌شود.