حيات اگر در جهت كسب گناه و كثرت معاصى و به قول امام سجاد چراگاه شيطان باشد اين به زيان خود انسان است، و لذا هر چه زودتر چنين فردى بميرد به صلاح نزديك‌تر است. به همين دليل است كه اعدام و قصاص مجرمين و گناهكاران در اسلام، عين رحمت قلمداد شده چرا كه باعث مى‌شود فساد و جنايت كمترى مرتكب شوند و روح خود را كمتر آلوده نمايند. پس ارزش حيات براى انسان بستگى به جهت و استفاده از آن دارد. ائمه بزرگوار شيعه (س) هميشه از خداوند تقاضاى طول عمر مى‌كردند تا بتوانند هر چه بيشتر و بهتر از آن بهره‌مند شوند و طاعت خداوند و خدمت مردم را بجا آورند، اما در دو جا تقاضاى مرگ مى‌كردند. يكى جايى كه مسئله شهادت و جهاد مطرح بوده ائمه تقاضاى شهادت مى‌كردند به دليل اينكه شهادت خود «نردبان ترقى و تكامل» است و انسان را به طور يك ضرب و مستقيم به مدارج عالى مى‌رساند و يكى هم (نعوذ بالله) در جايى كه حس مى‌شد حيات و طول عمر در جهت طاعت خدا طى نمى‌شود (البته اين امر براى ما مطرح است وگرنه ائمه معصومين سلام الله عليهم منزّه از اين بودند). بنابراين، تقاضايى كه امامان (ع) براى طول عمر مى‌كردند ناشى از همان بينشى است كه اسلام دارد كه «الدنيا مزرعه الاخره» دنيا كشتزار (كشتگاه) آخرت است (مطهرى، مرتضى، وحى نبوت، 1366). به فرمايش پيامبر (ص) هر مقامى كه انسان در آخرت دارد در واقع در همين دنيا نطفه‌اش منعقد مى‌شود و وجود اخروى هر كس در واقع تجسم و تمثلى از اعمال دنيوى اوست.