حديث فوق‌الذكر در اثر شناخت «خود» واقعى و احساس كرامت نفس به دست مى‌آيد. پس اين يك بحث دقيقى است كه نياز به دقت كافى دارد.

به هر حال اشاره تربيتى فراز فوق رعايت «اعتدال» در رفتار است و تأكيد بر حفظ ميانه‌روى و حد وسط در زندگى و امر تربيت و آموزش متعلمان و متربيان توسط مربيان و مديران جامعه مى‌باشد.

فراز پنجم‌

(اللّهمّ صلّ على محمد و آل محمدٍ و متّعنى بهدىً صالح لااستبدل به و طريقة حقّ لاازيغ عنها و نيّة رشد لااشكّ فيها و عمّرنى ما كان عمرى بذلّة فى طاعتك فاذا كان عمرى مرتعاً للشّيطان فاقبضنى اليك قبل ان يسبق مقتك الىّ او يستحكم غضبك علىّ.)

«خدايا بر محمد (ص) و خاندان محمد درود فرست و مرا به رستگارى شايسته بهره‌مند كن كه آن را براه ديگر عوض نكنم و براه حقى كه از آن بيرون نشوم و به قصد صواب و درستى كه در آن شك ننمايم و تا هنگامى كه عمرم در فرمانبرى تو به كار رود عمر ده و هرگاه عمرم چراگاه شيطان شود مرا بميران، قبل از آنكه دشمنى سخت تو به من رو آورد يا خشمت بر من استوار گردد (از رحمت تو دور و بى‌بهره شوم.)»

معناى هدايت‌

هدايت را عده‌اى به معناى ارشاد و راهنمايى از روى لطف و خير خواهى دانسته‌اند اما عده‌اى ديگر و نيز در مجمع، هدايت را از نظر لغوى فقط «دلالت بر شي‌ء» معنا كرده‌اند (قريشى، على‌اكبر، قاموس قرآن، 1352، ج 7، ص 145).