با بحث ما معنايش اين است كه فردى كه قصد انجام بهترين اعمال را دارد او مسلماً نياز به درك صحيح از آن عمل دارد و علاوه بر آن، اين علم و درك نبايد صرفاً صورى و حصولى باشد بلكه بايد در اعماق وجودى انسان اثر كند و جريان داشته باشد و واقعاً انسان «عالم» به حقايق شده باشد و به قول فلاسفه از نوع علم حضورى باشد. يعنى واقعيت و حقايق براى انسان حاضر باشند و به نحو شهودى انسان بدانها نايل شده باشد. و احتمالًا تفاوت عرفان با علم در همين است كه عرفان مرحله شهودى و حضورى علم باشد. لذا در حديث آمده است: «من عرف نفسه فقد عرف ربه‌». و از واژه «علم» استفاده نشده است. شاهد ديگر ما در اين قضيه بحث رابطه توحيد نظرى و توحيد عملى است كه گفته شده توحيد نظرى زيربنا و لازمه توحيد عملى است يعنى عليرغم آنكه عمل مهم است و توحيد عملى ارزشمند است اما اين توحيد و زندگى موحدانه حاصل نمى‌شود مگر در سايه توحيد نظرى يعنى درك موحدانه داشتن و اين درك و علم زمانى به عمل موحدانه مى‌انجامد كه صرفاً علم نباشد بلكه معرفت باشد و در سراسر وجود انسان جريان و سريان داشته باشد.

فراز دوم‌

(اللّهم وفّر بلطفك نيّتى و صحّح بما عندك يقينى و استصلح بقدرتك مافسد منّى.)

«خدايا نيت مرا به لطف خود كامل گردان و باورم را به نعمت خويش پا برجا نما و به قدرت و تواناييت آنچه از من از دست رفته اصلاح فرما.»