«مسلمين اتفاق دارند كه هر جا عدالت شرط است، بلوغ هم شرط است، اما
در اين كه آيا كودكان مىتوانند در مورد جراحت و قتل، عليه همديگر شهادت دهند،
اختلاف نظر دارند. جمهور فقهاى بلاد را نظر بر اين است كه چنين شهادتى پذيرفته
نيست، زيرا همان طور كه گفتيم: مسلمين اجماع دارند كه از جمله شروط شهادت، عدالت
شاهد است، و نيز يكى از شروط عدالت، بلوغ مىباشد؛ پس كودكان نمىتوانند شهادت
بدهند و براى همين، در حقيقت چنين چيزى نزد مالك، شهادت نيست، بلكه قرينه حاليه
است.»[1]
بدين ترتيب مىفهميم كه پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله با اين
كار مىخواست امتيازى را براى حسنين عليهما السّلام اثبات كند، و از طرف ديگر، آن
دو در اين سن بسيار كم در حد بالايى از تميز و تعقل بودند و شايستگى داشتند تا
مسئوليتهاى سنگينى را حتى در معاهدههاى مهم سياسى- مانند همين معاهدهاى كه بين
رسول صلّى اللّه عليه و آله و هيأت نمايندگى ثقيف به امضا رسيد، بالاخص اين كه اين
قبيله به دشمنى شديد با اسلام و مسلمين معروف بودند- بر عهده بگيرند.
4. بيعت رضوان
1. شيخ مفيد (ره) در مورد حسنين عليهما السّلام مىگويد:
«از نشانههاى روشن بر كمال ايشان و اختصاص خداوند به آن دو- صرف نظر
از آنچه در داستان مباهله گذشت- اين است كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله با آن دو
بيعت كرد و در ظاهر با هيچ كودكى جز آن دو بيعت ننمود، و ديگر آن كه قرآن پاداش
بهشت را در برابر كردار نيكشان قرار داد، با اين كه آن دو به ظاهر كودك بودند و
درباره كودكان