و بسيار بكوبد تا آرد تميز به بهترين صورتى به دست آيد.

صاحبان ستور را شايسته است كه درباره استفاده از ستور از مخالفت يزدان پاك بترسند و در شب و روز به اندازه احتياج آسايش آنها را تأمين كنند، و ستورى را در آرد كردن بيش از 6 مدّ به كار نگمارند. و محتسب بايد ترازو و رطل (واحد وزن) آسيابان و نيز ترازوى نقره و وزنه‌هاى آن و نيز پيمانه‌ها و بطه‌ها[1] و عيارها را بررسى كند و فرمان دهد كه كيسه‌هاى حمل آرد سالم باشد، چه معمولا وزن آرد در آسياب درست است، اما چون كيسه پاره باشد، آرد در راهها مى‌ريزد و به خريدار زيان مى‌رسد. بطه معادل پنجاه رطل و بنابراين تليس‌[2] برابر سه بطه يعنى 150 رطل است.

محتسب را شايسته است كه سهميه‌اى براى آسيابانان تعيين كند كه هر روز آن را به دكانهاى نانوايى ببرند.

آرد خانگى‌

آسيابان براى خانه‌ها يعنى كسانى كه نان خانگى مى‌خورند نيز گندم آرد مى‌كند، زيرا بيشتر مردم به خوردن نان بازارى مايل نيستند و از سوى ديگر در خانه مراقبت بر پختن نان بيشتر و به دست خود آنان است. از اين‌رو بايد آسيابان گندمهاى مردم را جز به ثقه امين پاكدامن تسليم نكند، زيرا وى به خانه‌ها درمى‌آيد و با فرزندان و كنيزان (زنان؟) ايشان سخن مى‌گويد. و بايد كه گندم را با رعايت امانت به آسياب معين حمل كند و نام صاحب و محل او را بر كدويى‌[3] بنويسد و در گوش ظرف بياويزد تا به مال ديگران مخلوط نشود، و نيز بايد آرد نرم باشد تا براى صاحبش ريع‌

[1]- بطه وزنى است معادل پنجاه رطل. ر ك: چند سطر بعد.

[2]- تليسه ظرفى است كه از خوص( برگ خرما) سازند و گازران به كار برند جمع آن تلاليس است( تاج العروس). امروزه در آذربايجان( تبريز) تليس( به فتح اول) در معنى گونى( مثلا كيسه برنج) به كار مى‌رود.

[3]- متن: يقطينه، كه واحد يقطين است.