البته بايد تأكيد كرد اسلام مبنا را بر صلح و دوستى و روابط مسالمت‌آميز قرار داده و جنگ تنها به‌عنوان امرى عارضى و استثنايى پذيرفته شده است.[1]

بر اين بنياد، بنيان‌گذاران سياست خارجى بايد زمينه‌هاى مناسب را براى رابطه ملت و دولت ايران با ساير ملت‌هاو دولت‌ها- براساس اصولى كه در قانون اساسى آمده- فراهم كنند.[2]

2. اهداف سياست خارجى در حوزه مسائل اسلامى و انسانى‌

يك. تلاش درجهت وحدت جوامع اسلامى:

در ادبيات و گفتمان سياسى و حقوقى جهان امروز مفاهيمى چون تابعيت، مليت و مرزهاى سرزمينى آن‌چنان در ذهن‌ها جاى گرفته كه بسيارى آن را طبيعى و ازلى مى‌پندارند و اين نكته را سخت مى‌پذيرند كه بسيارى از اين مرزها پديده‌هايى متأخر و محصول تحولات سياسى و نظامى قرن‌هاى اخير است. در حقوق بين‌الملل و روابط بين‌الملل نيز تقسيم‌بندى‌هاى جغرافيايى مزبور به‌مثابه مفروضاتى قطعى در نظر گرفته مى‌شود كه چون و چرا برنمى‌تابد. اين در حالى است كه قرآن كريم مسلمانان را امت واحده‌[3] معرفى مى‌كند و مى‌فرمايد:

إِنَّ هَذِهِ أُمَّتُكُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّكُمْ فَاعْبُدُونِ‌؛[4] اين امت شما امت واحده است و من پروردگار شما هستم. پس مرا بپرستيد.

بنابراين هدف اسلام آن است كه همه انسان‌ها امتى به هم پيوسته و واحد را تشكيل دهند و بدين ترتيب مرزهاى جغرافيايى موجود، موضوعيت خود را از دست بدهند.[5] اما

[1]. صادق حقيقت، مسئوليت‌هاى فراملى در سياست خارجى دولت اسلامى، ص 342.

[2]. درباره نگرش حاكم بر سياست خارجى جمهورى اسلامى ايران بنگريد به: على‌اكبر ولايتى، ديدگاه‌هاى جهانى جمهورى اسلامى ايران.

[3]. درباره مقولةةة امت واحده جهانى بنگريد به: عباسعلى عميدزنجانى، فقه سياسى، ج 3، ص 66- 62.

[4]. انبياء( 21): 92.

[5]. خليل خليليان، حقوق بين‌الملل اسلامى، ص 110.