«به پيمان‌هاى الاهى آنگاه كه پيمان بستيد، وفادار باشيد.» نيز در جايى ديگر مى‌گويد: «پيمان‌هاى خود را پس از استوار ساختن مشكنيد، درحالى‌كه خدا را بر خود ضامن قرار داده‌ايد؛ [چراكه‌] خداوند از اعمال شما آگاه است.»[1]

بدين ترتيب دولت اسلامى موظف است به قراردادهاى بين‌المللى احترام بگذارد و آنها را عملى كند.[2]

پنج. ايجاد روابط صلح‌آميز با دولت‌هاى غيرمحارب‌

صلح و همزيستى مسالمت‌آميز از مقدس‌ترين آرمان‌هاى بشرى است؛ چراكه صلح از فطرت آدمى مايه مى‌گيرد و اساس زندگى اجتماعى انسان است.[3] صلح در روابط بين‌المللى به معناى وجود آرامش در روابط عادى ميان كشورها و نبودِ جنگ و تهديد و ناامنى است. روابط صلح‌آميز درصورتى است كه حق حاكميت ملى، تماميت ارضى، استقلال و آزادى و برابرى حقوقى يك كشور از جانب كشورهاى ديگر تهديد نگردد.

اسلام از همان آغاز، اصول صلح را پى‌ريزى نمود و از اين طريق راه را براى رسيدن به صلح جهانى هموار ساخت. درواقع واژةةة اسلام خود برگرفته از مادةةة «سلم» است كه متضمن معناى سلامت و امنيت و صلح و صفاست.[4] قرآن كريم به پيروان خود دستور مى‌دهد كه جمگى در حوزةةة سلم و صلح وارد شوند:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ ادْخُلُواْ فِي السِّلْمِ كَآفَّةً.[5]

چنانكه برخى از مفسران گفته‌اند، «سلم» معنايى عميق‌تر و عالى‌تر از صلح دارد، زيرا دربرگيرنده سلامت و امنيت است و به همين رو فراتر از صلح موقت و ظاهرى است.[6] در اين ميان نكته مهم آن است كه مشروعيت جهاد در اسلام به معناى اصل‌بودن جنگ و استثنايى‌

[1]. جعفر سبحانى، مبانى حكومت اسلامى، ج 2، ص 589 و 590.

[2]. صادق حقيقت، مسئوليت‌هاى فراملى در سياست خارجى دولت اسلامى، ص 144.

[3]. عباسعلى عميدزنجانى، فقه سياسى، ج 5، ص 49.

[4]. همان، ج 3، ص 373.

[5]. بقره( 2): 208.

[6]. جعفر سبحانى، مبانى حكومت اسلامى، ج 2، ص 594.