درمورد انتخابات مجلس بايد دانست يكى از مهم‌ترين ويژگى‌هاى انتخابات مجلس، محدود و منطقه‌اى‌بودن حوزه انتخابيه است. انتخابات مجلس برخلاف انتخابات رياست‌جمهورى، در واحد محلى و نه ملى برگزار مى‌گردد. تا انتخاب‌كنندگان بتوانند كسانى را كه از نزديك مى‌شناسند، به نمايندگى برگزينند. البته اين امر موجب مى‌شود نمايندگان نسبت به مسائل و مشكلات حوزه انتخابيه احساس مسئوليت بيشترى داشته باشند.[1]

نظام قانون‌گذارى در ايران يك‌مجلسى است، اما بنا به ملاحظات شرعى و سياسى، نهاد مقننه از دو ركن كاملًا متمايز مجلس شوراى اسلامى و شوراى نگهبان تشكيل مى‌گردد كه‌بدون وجود هر يك از آنها، قوه مقننه موجوديت نمى‌يابد. درحقيقت اعتبار مجلس، بسته‌به وجود شوراى نگهبان است.[2] با توجه به نقش تعيين‌كننده مجلس در امور كشور، براساس قانون انتخابات براى داوطلبانِ نمايندگى مجلس چنين شرايطى خاصى در نظر گرفته‌شده است:

1. اعتقاد و التزام عملى به اسلام و نظام مقدس جمهورى اسلامى؛

2. تابعيت جمهورى اسلامى ايران؛

3. ابراز وفادارى به اسلام و اصل مترقى ولايت فقيه؛

4. داشتن مدرك تحصيلى كارشناسى‌ارشد يا معادل آن؛

5. نداشتن سوء شهرت در حوزه انتخابيه؛

6. سلامت جسمى در حد برخوردارى از نعمت بينايى، شنوايى و گويايى؛

7. حداقل سن سى سال و حداكثر هفتاد و پنج سال.[3]

1. اختيارات و صلاحيت‌هاى مجلس شوراى اسلامى‌

«مجلس شوراى اسلامى در عموم مسائل در حدود مقرر در قانون اساسى مى‌تواند قانون وضع كند.» (اصل 71.)

[1]. جعفر بوشهرى، حقوق اساسى، ص 53.

[2]. محمد هاشمى، حقوق اساسى جمهورى اسلامى ايران، ج 2، ص 86.

[3]. قانون انتخابات مجلس شوراى اسلامى، ماده 27.