پس از اين اقدام امام، مجلس شوراى اسلامى مطابق قانون اساسى با اكثريت 177 رأى موافق و يك رأى مخالف و 12 رأى ممتنع، رأى به عدم صلاحيت بنى‌صدر براى رياست جمهورى داد.

از شيوه‌هاى شناخته شده استعمار، ترور شخصيت‌هاى كليدى انقلاب ماست. اين شيوه از همان آغاز انقلاب اسلامى در ايران نيز به‌كار گرفته شد. اين ترورها دو مرحله داشت: مرحله اول ترور شخصيت‌هاى تأثيرگذار انقلاب بود كه از ابتداى سال 1358 آغاز شد. تيمسار ولى‌الله قرنى، علامه مرتضى مطهرى، حجت الاسلام هاشمى رفسنجانى، حاج‌مهدى عراقى، آيت‌الله قاضى طباطبايى و دكتر مفتح از جمله شخصيت‌هايى بودند كه گروهك التقاطى فرقان دست به ترور آنها زد. با دستگيرى اعضاى اصلى اين گروهك در 22 دى‌ماه سال 1358 اين مرحله خاتمه يافت.

مرحله دوم داراى ابعاد گسترده‌ترى بود كه بسيارى از اين ترورها به دست سازمان مجاهدين خلق (منافقين) انجام گرفت و در فاصله كوتاهى شمار قابل توجهى از برجسته‌ترين مسئولان و شخصيت‌هاى مملكتى به شهادت رسيدند. اين مرحله به نوعى به كودتا شباهت داشت و پس از عزل بنى‌صدر آغاز شد.

نخستين ترور در ششم تيرماه 1360 متوجه آيت‌الله خامنه‌اى شد كه ايشان بر اثر انفجار بمب به‌شدت مجروح شد. در فرداى آن روز، بيش از هفتاد تن از اعضاى حزب جمهورى اسلامى به شهادت رسيدند كه شهيد آيت‌الله دكتر بهشتى در رأس اين گروه قرار داشت.

محمدعلى رجايى و دكتر باهنر شهداى بعدى بودند. پس از اين حادثه سران ضدانقلاب در خارج از كشور اظهار اميدوارى كردند كه به زودى بتوانند به ايران باز گردند و حكومت دلخواه خود را بر سر كار آورند.

نمايندگان امام در استان‌ها و كسانى كه سبب انسجام و وحدت مردم مناطق مختلف بودند، آماج تيرهاى كينه اين گروهك‌ها قرار گرفتند. شهداى محراب آيت‌الله دستغيب، آيت الله مدنى، آيت‌الله صدوقى، آيت‌الله اشرفى اصفهانى و آيت‌الله هاشمى‌نژاد برخى از اين شهدا بودند.[1]

آشنايى با انقلاب اسلامى ايران، ص: 244

ترور اين دانشمندان و حتى عالمانى از روحانيان اهل سنت، نشان‌دهنده اين بود كه دشمنان انقلاب بيش از هر چيز از انديشه متفكران اسلامى و نهادينه شدن فرهنگ اسلام در جامعه بيمناك هستند.

از اقدامات نافرجام ديگر آمريكا براى به سقوط كشاندن انقلاب اسلامى، جوسازى و ايجاد جنگ روانى، با بهره‌گيرى از تبليغات وسيع توسط شبكه‌هاى سراسرى و خبرى و مطبوعاتى بود.

تحميل جنگ بر ايران و پيامدهاى آن‌

در سى و يكم شهريور 1359 فرودگاه مهرآباد تهران و ديگر شهرهاى مهم ايران، به‌طور ناگهانى هدف بمباران جنگنده‌هاى عراقى قرار گرفت و همزمان، هجوم گسترده نيروهاى زمينى عراق به خاك ايران نيز آغاز شد.

مقاومت دليرانه مردم قهرمان ايران در برابر تجاوز نظامى عراق كه هشت سال به طول انجاميد، يكى از حوادث فراموش‌نشدنى تاريخ معاصر كشور است كه حيرت جهانيان را برانگيخت. اختلاف‌هاى تاريخى ايران و عراق را مى‌توان به دو دوره تقسيم كرد:

دوره اول كه نسبتاً طولانى است و از هنگام انعقاد قرارداد ارزروم بين ايران و عثمانى در سال 1238 ق. (1823 م.) تا زمان استقلال عراق در سال 1337 ق (1920 م.) به طول انجاميد.

دوره دوم كه از هنگام استقلال عراق تا آغاز جنگ آن كشور عليه جمهورى اسلامى ايران ادامه يافت.

با پيروزى انقلاب اسلامى و سقوط شاه به عنوان ژاندارم منطقه، ستون نظامى و ساختار امنيتى متمايل به غرب در منطقه فروپاشيد و روابط خارجى ايران به‌طور كامل دگرگون شد و در نتيجه منطقه خليج فارس با بحران خلأ قدرت رو به رو گرديد. تشكيل جمهورى اسلامى در سطح بين‌المللى نيز موازنه قوايى را كه پس از جنگ جهانى دوم به سود غرب و آمريكا شكل گرفته بود، براى نخستين بار دگرگون ساخت و رقابت كشورهاى منطقه بر سر كسب مقام ژاندارمى و جانشينى شاه را شدت بخشيد. سقوط شاه و حذف او در نقش ژاندارمى‌

[1] منصورى، جواد، آشنايى با انقلاب اسلامى ايران، 1جلد، دفتر نشر معارف - قم، چاپ: پنجم، 1390.