راهپيمايى اربعين‌

فرا رسيدن اربعين، فرصتى شد براى راهپيمايى سراسرى و درخواست بازگشت امام به ايران.

مردم بسيارى از شهرهاى دور و نزديك، به تهران آمدند و راهپيمايى در روز اربعين باشكوه‌تر و عظيم‌تر از عاشورا برگزار شد. فرياد همزمان «الله اكبر، خمينى رهبر» چند ميليون نفر در سراسر كشور، سرعت انقلاب را بيشتر كرد و حيرت تمامى محافل رسانه‌اى و سياسى دنيا را برانگيخت.[1]

پس از سخنرانى آيت‌الله دكتر بهشتى در ميدان آزادى، قطعنامه راهپيمايى قرائت و با تكبيرهاى پياپى مردم تأييد شد. در اين قطعنامه، رسماً سقوط سلطنت و غيرقانونى بودن كليه دستگاه‌هاى آن اعلام شد و تشكيل شوراى انقلاب و دولت موقت از حضرت امام، به عنوان رهبر ملت ايران، درخواست شده بود.

در بندهاى 6 و 7 قطعنامه آمده بود:

- قيام و مبارزه اسلامى ملت ايران، ماهيت كاملًا اسلامى دارد، و همه قشرهاى ملت در آن صميمانه شركت دارند و به هيچ عامل بيگانه كمترين وابستگى نداشته و ندارد. ملت ما همواره پاسدار اصالت اسلامى و يكپارچگى مبارزه خود خواهد بود و همه قشرها و گروه‌هاى آزادى‌خواه را از اختلاف و پراكندگى برحذر مى‌دارد.

- ما خواستار روابط حسنه با همه ملت‌ها هستيم. به شرط آنكه دولت‌هايشان در مبارزه ملت قهرمان ما كارشكنى نكنند كه هر نوع توطئه آنان در كار نهضت، بر روابط سياسى و اقتصادى ايران با آنان لطمه جبران‌ناپذيرى وارد خواهد كرد.[2]

حضرت امام پس از راهپيمايى اربعين، با ارسال پيامى، با تشكر و تقدير از مردم فرمودند:

اينجانب ان‌شاءالله تعالى به‌زودى به شما مى‌پيوندم تا در خدمت شما باشم.[3]

[1]. براى آگاهى از بازتاب جهانى اين راهپيمايى به روزنامه‌هاى اول و دوم بهمن 1357 مراجعه كنيد

[2]. جواد منصورى، سير تكوينى انقلاب اسلامى، ص 340

[3]. همان، ص 341