هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند مرده مپندار بلكه زنده‌اند كه نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند. آن‌ها به خاطر نعمت‌هاى فراوانى كه خداوند از فضل خود به ايشان بخشيده است، خوشحالند».

و در آيه‌اى ديگر به متّقين اشاره‌اى مى‌كند و مى‌فرمايد:

«إِنَّ الْمُتَّقينَ فى جَنّاتٍ وَ نَهَرٍ. فى مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَليكٍ مُقْتَدِرٍ»[1]؛ «يقيناً پرهيزگاران در باغ‌ها و نهرهاى بهشتى جاى دارند. در جايگاه صدق نزد خداوند مالك مقتدر».

آن‌كه به مقام تقرب رسيده است و در كنار خداست، همان‌گونه كه براى خدا مرگى نيست جان متقى نيز مرگ ندارد و نه حقيقت مرگ فنا و نابودى است، بلكه شتافتن از مرحله‌اى به مرحله ديگرى است كه حيات حقيقى آنجاست.

«وَ إِنَّ الدّارَ اْلآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوانُ»[2]؛ «و زندگى حقيقى همانا [در] سراى آخرت است».

زيارت، حضور زائر عندالمزور است و در حقيقت پيوند روحى با ايشان است، لذا نزديكى و دورى معنا ندارد؛ هر جا اين حضور باشد آنجا مزار است و انسان زائر.

زيارت، هم‌چون عبادت ريشه در فطرت انسان‌ها دارد و نشانه آن مبارزات بسيارى است كه براى منع كردن از زيارت انجام شده‌

[1]. قمر( 54)، آيه 54.

[2]. عنكبوت( 29)، آيه 64.