وقتى خبرنگار «ديلى تلگراف» پرسيد چرا رژيم تا بدين‌حد آزادى بيان را سركوب مى‌كند، گفتم: حالا كه انقلاب سفيد به مردم امكان داده به كليه اهدافشان دست يابند، ديگر چيزى براى گفتن يا ابراز عقيده ندارند![1]

درباره استبداد و سركوب مردم در عصر پهلوى‌[2] حتى غربى‌ها برآن تأكيد دارند. براى مثال، دريا دار اف. سى. كالينز از نيروى دريايى آمريكا- كه مشاور نظامى نيروى دريايى ايران در دوران پهلوى بود- يكى از علل اساسى سقوط پهلوى را «حكومت استبدادى شاه» مى‌داند.[3]

دكتر استفان فربنكس، رئيس سابق راديوى سازمان سيا موسوم به «راديو ايران آزاد» نيز در سمينار «ايران، پس از 25 سال» در تل‌آويو، از نبودِآزادى در دوران پهلوى و وجود آزادى در جمهورى اسلامى سخن مى‌گويد. او از خوش‌بينى‌هاى غربيان براى سقوط جمهورى انتقاد مى‌كند و از آنان مى‌خواهد به فكر روش‌هاى جديد سرنگونى باشند.[4]

همچنين آنتوان لاگارديا، دبير سرويس خارجى روزنامه ديلى تلگراف چاپ لندن در برنامه‌اى راديويى مى‌گويد:

ما همواره مجبوريم مطالبى را بر ضد جمهورى اسلامى ايران بنويسيم و به خاطر آن پول بگيريم. اما خودمان مى‌دانيم نيمى از اخبار و مقالات ما عليه ايران، با واقعيت‌ها منطبق نيست.[5]

بنابراين يكى از مهم‌ترين دستاوردهاى انقلاب اسلامى، ايجاد «آزادى» در ساختار حكومت ايران است كه بايد بدون اعتنا به تبليغات و شايعات دشمنان، آن را پاس داريم.

ه) شاخصه فساد و صلاح‌

از ديگر ويژگى‌هاى مهم ساختار حكومتى پهلوى، «فساد» در ابعاد سياسى، اخلاقى و مالى‌

[1]. اسدالله علم، گفتگوهاى من با شاه، ج 2، ص 476.

[2]. بنگريد به: حميد شايسته‌پور، قدرت سركوب رژيم پهلوى و انقلاب اسلامى.

[3]. سعيده لطفيان، ارتش و انقلاب اسلامى ايران، ص 307.

[4]. روزنامه كيهان، 27/ 3/ 1383، ص 3.

[5]. همان، 13/ 4/ 1383، ص 2.