براى آشنايى بيشتر با انقلاب اسلامى و دستاوردها و تغييراتى كه اين پديده اجتماعى ايجاد كرده، مباحثى را پى خواهيم گرفت، اما نخست بايد به دو نكته مقدماتى و مبنايى بپردازيم.

نكته اول: كارآمدى‌

مقوله «دستاوردشناسى» با مسئله «كارآمدى» در پيوند است؛ بدين‌گونه كه با كارآمد بودن يك نظام سياسى است كه مى‌توان از دستاورد و موفقيت سخن گفت. بنابراين براى روى‌كردن به دستاوردهاى انقلاب اسلامى ايران بايد به تعريف «كارآمدى» پرداخت.

از مجموع تعاريف متعدد براى «كارآمدى»، مى‌توان بدين تعريف رسيد: «موفقيت در تحقق اهداف با توجّه به امكانات و موانع».[1] بنابراين هر پديده- اعم از فرد، ساختار سياسى و يا انقلاب- براساس سه شاخصه اهداف، امكانات و موانع، ميزان كارآمدى‌اش مشخص مى‌شود.

بر همين بنياد، براى بررسى كارآمدى و يا دستاوردشناسى انقلاب اسلامى نيز مى‌بايد اين سه را توأم با هم مطمح نظر قرار داد و به‌صورت نسبى با توجه به ارزش هر يك از ابعاد اهداف اصلى و فرعى و امكانات موجود و انواع موانع داخلى و خارجى و تهديدات و دشمنى‌ها عليه انقلاب اسلامى ايران به دستاوردها و كارآمدى انقلاب ايران پرداخت.

نكته دوم: تغيير اجتماعى‌

چنان‌كه در بخش دوم در بررسى مفهوم «انقلاب» بيان كرديم، انقلاب نوعى تغيير بنيادين اجتماعى است. حال براى بررسى دستاوردهاى انقلاب اسلامى ايران بايد اين «تغييراجتماعى»

[1]. محمود فتحعلى، مباحثى در باب كارآمدى، ص 7.