نه‌تنها با آوردن شريف امامى و سپس ارتشبد ازهارى و سرانجام شاهپور بختيار- از جبهه ملى- نتوانست ملت ايران را فريب دهد و آرام سازد، بلكه بر اعتراضات مردمى افزود، تا اينكه شاه مجبور شد در 26 دى‌ماه 1357 از ايران بگريزد.

اين رويداد در شرايطى بود كه سازمان‌

C. I. A

در اوت 1978 (مرداد 1357) طى گزارشى به كاخ سفيد و كنگره آمريكا اعلام كرده بود: «ايران در وضع انقلابى يا حتى وضع پيش از انقلاب قرار ندارد.» سازمان‌D .I .A يعنى اداره ضداطلاعات آمريكا نيز در ارزيابى امنيتى خود، در 28 سپتامبر 1978 (6 مهر 1357) طى گزارشى براى مقام‌هاى طراز اول آمريكا اعلام داشت: «انتظار مى‌رود شاه تا ده سال ديگر به‌طور فعال زمام قدرت را در دست داشته باشد.» اين امر بيانگر حمايت همه‌جانبه و وسيع آمريكا از رژيم پهلوى بود؛ تاجايى‌كه برژينسكى، مشاور امنيت ملى آمريكا در سوم نوامبر 1978 (12 آبان 1357) تلفنى به شاه گفت: هر اقدامى كه لازم مى‌داند، انجام دهد و كاملًا مطمئن باشد كه دولت آمريكا از او با تمام قوا حمايت خواهد كرد.[1]

5. حضرت امام‌خمينى (قدس سره) كه در عراق تحت فشار شديد رژيم بعثى اين كشور بود، ناگزير اين كشور را ترك گفت و به سوى كويت حركت كرد، ولى در مرز كويت اجازه ورود به ايشان داده نشد، از اين‌رو تصميم گرفت به فرانسه برود. وى در 14 مهر 1357 به فرانسه رفت و با استقرار در دهكده نوفل لوشاتو به رهبرى نهضت پرداخت و در همان‌جا خروج شاه و استقرار جمهورى اسلامى را خواستار شد.

با فرار شاه از ايران، مقدمات ورود امام‌خمينى (قدس سره) پس از چهارده سال تبعيد فراهم گرديد و وى در 12 بهمن 1357 وارد ايران گرديد و بزرگ‌ترين استقبال قرن از ايشان به‌عمل آمد. ده روز بعد نيز در 22 بهمن با سرنگونى رژيم فاسد پهلوى، انفجار نور پديد آمد و انقلاب اسلامى ايران به پيروزى رسيد.

علل پيروزى انقلاب اسلامى ايران‌

1. نصرت، عنايت و هدايت خداوند؛

2. آموزه‌هاى دين اسلام (مكتب)؛

[1]. مايكل لدين و ويليام لوئيس، كارتر و سقوط شاه، ص 36، 37 و 59.