مى‌رساند. بر اين اساس، سه نوع الگوى سياسى مطرح مى‌شود:

موضع‌گيرى سياسى‌

پاره‌اى از رفتارهاى ائمه اطهار (عليهم السلام) «موضع‌گيرى سياسى» آنان را درخصوص مسائل جامعه و اعلام مخالفت با جريان‌هاى باطل و دفاع از حق‌طلبان مى‌نماياند. اينان نسبت به مسائل سياسى جامعه و حتى جهان هيچ‌گاه بى‌اعتنا نبوده‌اند؛ تاجايى‌كه پيامبراعظم (ص) به سران و پادشاهان مهم دنيا همانندخسرو پرويز پادشاه ايران نيز نامه نوشت و او را به اسلام فرا خواند.

مبارزات سياسى‌

اهل‌بيت (عليهم السلام) نه‌تنها در «موضع‌گيرى سياسى»، بلكه در راستاى احقاق حق و ابطال باطل نيز به مبارزات نظامى، فرهنگى و سياسى مى‌پرداختند و بى‌شك شهادت آنان گواهى است محكم بر اين مبارزات. جنگ‌هاى پيامبراكرم (ص)، محاصره اقتصادى پيامبر در شعب ابى‌طالب، مبارزات و جنگ‌هاى اميرالمؤمنين و امام‌حسن (عليها السلام) و در رأس اين مبارزات حماسه بزرگ عاشوراى حسينى، دليلى آشكار بر مبارزات آن بزرگواران است.

تشكيل نظام سياسى‌

ائمه اطهار (عليهم السلام) در كنار موضع‌گيرى و مبارزه سياسى، سخت درپى تشكيل نظام سياسى اسلامى بودند. پيامبراعظم (ص) توانست در مدينه حكومتى اسلامى بنيان نهد و اميرالمؤمنين (ع) پس از 25 سال مظلوميت موفق شد حدود پنج سال نظام سياسى اسلام را در كوفه برپا دارد و امام‌حسن مجتبى (ع) نيز حدود شش ماه به اين مهم دست يافت، اما ديگر ائمه (عليهم السلام) به دلايلى همچون كوتاهى مردم و دشمنى و فتنه جريان باطل نتوانستند حكومت و نظام سياسى اسلام را تداوم بخشند. امروز نيز بشر در انتظار منجى حقيقى، حضرت مهدى (عج) است تا نظام سياسى اسلام را بر پايه عدالت تشكيل دهد.

بنابراين از آنجا كه ائمه (عليهم السلام) الگوى ما در زندگى فردى و اجتماعى‌اند، بايد در موضع‌گيرى‌ها، مبارزات و تشكيل نظام سياسى نيز از سيره نظرى و عملى آنان الگو گرفت.

د) دلايل «اسلامى» بودن انقلاب ايران‌

به‌دنبال تعريف مفهوم سياست و ارتباط دين و سياست و طرح آموزه‌هاى سياسى اسلام، اينك‌