دولت، گروه‌ها و جنبش‌هاى اسلامى اين كشورها دريابيم‌[1] و هم «بيدارى اسلامى» آنها را.[2]

انگليس و آمريكا كه از اواخر قرن نوزدهم مقدمات پديد آوردن صهيونيسم را در خاورميانه فراهم آوردند، از آغاز قرن بيستم با زور اسلحه و كشتار مردم فلسطين اين سرزمين مقدس را اشغال كردند و سپس در سال 1948 م با سوءاستفاده از نفوذ و قدرت خود در سازمان ملل متحد، رژيم جعلى «اسرائيل» را ايجاد نمودند تا بدين‌رو تفكر از نيل تا فرات صهيونيست‌ها را- با تصرف كشورهاى اسلامى- جامه عمل پوشانند و بر اين منطقه ژئوپلتيك و ژئواستراتژيك، معروف به «قلب دنيا» سلطه يابند.

پيروزى صهيونيست‌ها بر كشورهاى عربى- اسلامى و قرارداد ننگين «كمپ ديويد» كه با وساطت آمريكا بين مصر و رژيم صهيونيستى در سال 1356 منعقد گرديد منجر به پايان مبارزات كشورهاى عربى عليه رژيم اشغالگر قدس شد. از سويى ديگر، آغاز گرايش‌هاى سازش‌كارانه در سازمان آزادى‌بخش فلسطين (ساف) به رهبرى ياسر عرفات، پرهيز سوريه از ادامه مبارزه مسلحانه و اقدامات اردن در سركوب پايگاه‌هاى فلسطين در آن كشور شرايطى را فراهم آورد كه نه‌تنها اميدى به نجات فلسطين و كشورهاى اسلامى نبود، بلكه رژيم صهيونيستى با حمايت آمريكا و اروپا سلطه خود در خاورميانه و كشورهاى اسلامى را توسعه بخشيد. اما انقلاب اسلامى ايران آغازى بر بيدارى اسلامى در سطح منطقه و حركت ملت‌ها و گروه‌هاى اسلامى براى مقابله با صهيونيسم و استعمار بود و صحنه تحولات خاورميانه را دگرگون ساخت. دكتر ماروين زونيس، استاد دانشگاه ميشيگان آمريكا و كارشناس ايران مى‌گويد:

آثار انقلاب اسلامى از مرزهاى ايران فراتر رفته است. بزرگ‌ترين منبع الهام‌دهنده براى جنبش‌هاى سياسى و اسلامى در خاورميانه و جهان بوده است.[3]

دراين‌باره پيتر. ال. برگر، جامعه‌شناس معروف آمريكايى معتقد است:

[1]. بنگريد به: عبدالوهاب فراتى، انقلاب اسلامى و بازتاب آن؛ دكتر منوچهر محمدى، بازتاب جهانى انقلاب اسلامى.

[2]. بنگريد به: فصلنامه انديشه انقلاب اسلامى، تابستان 1383، ش 10.

[3]. روزنامه رسالت، 17/ 11/ 1379.