مى‌پردازيم كه انسان به‌عنوان موجودى «انتخابگر» در تمامى عرصه‌هاى زندگى خود (فردى و اجتماعى) ناگزير به «انتخاب» است.

انسان براى موضع‌گيرى درست و منطقى نسبت به پديده‌ها و حوادث پيرامون خود بايد شناخت و آگاهى را توأم با واقع‌بينى مورد توجه قرار دهد و بكوشد انتخابى مسئولانه و عالمانه داشته باشد. بر اين مبنا، براى انتخاب موضع، نگاه و عملكرد صحيح درباره «انقلاب اسلامى ايران» مى‌بايد به آگاهى و شناختى واقع‌بينانه برسيم.

گزينه‌هاى انتخابى‌

اصولًا انسان‌ها در برابر موضوعات و مسائل گوناگون و پديده‌هاى مختلفِ مؤثر بر زندگى دنيوى واخروى خود بايد يكى از اين پنج گزينه را برگزيند: موافق، مدافع، مخالف، معاند و بى‌اعتنا.

انسان با انتخاب گزينه «موافق» تنها نظر و ديدگاه مثبت خود را اعلام مى‌دارد و در گزينه «مدافع» به‌جز نظر مثبت، با آن موضوع و پديده همراهى و از آن دفاع مى‌كند. در گزينه «مخالف» نيز تنها نظر منفى خود را اعلام مى‌كند، اما در گزينه «معاند»، نگاهش توأم با دشمنى است و مى‌كوشد آن را از بين ببرد و سرانجام «بى‌اعتنايى» آدمى، حاكى از بى‌ارزشى و بى‌اهميتى آن مسئله براى اوست.

انتخاب هر يك از اين پنج گزينه، نيازمند شناخت و آگاهى واقع‌بينانه است و طبيعى است اگر هر يك را بدون شناخت برگزينيم، به انحراف خواهيم رفت.

دراين‌باره پيامبراعظم (ص) مى‌فرمايد:

من عمل على غير علم كان ما يفسد اكثر مما يصلح‌؛[1] آن‌كه بدون علم، عمل كند، بيش از آنكه اصلاح كند، سبب تباهى و خرابى مى‌شود.

بنابراين براى موافق، مدافع، مخالف، معاند و بى‌اعتنا بودن نسبت به انقلاب‌اسلامى، بايد نخست اين پديده را شناخت و با آگاهى و واقع‌بينى و دقت يكى از آنها را انتخاب كرد؛ درست مانند باستان‌شناسى كه به‌دليل شناخت دقيق و اطلاعات كافى، از ديدن تخت‌جمشيد لذت مى‌برد، اما برخى با نداشتن آگاهى، اين اثر سترگ باستانى را سنگ و ستونى بيش نمى‌دانند.

[1]. ابن‌شعبه حرانى، تحف‌العقول، ص 80.