حتى در زمانى كه از سلاح‌هاى شيميايى توسط عراق استفاده شد، شوراى امنيت به درخواست‌هاى من براى انجام اقدامات عملى پاسخى نداد ... اكثر اعضا به‌ويژه اعضاى دائم شوراى امنيت به نحوى از عراق حمايت مى‌كردند. در سطح جهان اراده قوى براى پايان دادن به اين منازعه وجود نداشت و از طرفى حمايت آشكار بسيارى از كشورهاى جهان ازجمله قدرت‌هاى بزرگ و كشورهاى غربى، از علل مهم ادامه يافتن جنگ و ادامه روند تخريب و كشتار بود.[1]

همچنين برايان اوركهارت، معاون دبيركل وقت سازمان ملل متحد مى‌گويد:

اقدام عراق نقض آشكار و گسترده حاكميت يك كشور ديگر بود و مى‌بايست به‌نفسه و به‌عنوان يك موضوع اصولى محكوم مى‌شد، ولى عكس‌العمل در قبال اين تجاوز، به طور اجتناب‌ناپذير اين جمع‌بندى را القا مى‌كند كه اعضاى شوراى امنيت سازمان ملل متحد تحت فشار شديد عراق، دست روى دست گذارده بودند، به اين اميد كه شاهد پيروزى سريع و قطعى عراق باشند.[2]

بدين‌سان، حتى سازمان ملل متحد از جنايات صدام و غرب و تهاجم به ايران اسلامى دفاع مى‌كند و از اين‌سو عوامل تبليغاتى دنيا نيز در حمايت از جنايات صدام از هيچ چيز فروگذار نبودند.

شايان ذكر است در چنين شرايطى ايران اسلامى در محاصره اقتصادى و نظامى نيز قرار داشت؛ چنان‌كه مقاممعظمرهبرى در جايى فرمود:

برادران و خواهران! تعجب مى‌كنيد اگر بدانيد «سيم خاردار» خريدارى‌شده توسط مسئولان ما در زمان جنگ، اجازه عبور از شوروى سابق را نداشت. از خودش هم نخريده بودند كه بگويد مثلًا نمى‌فروشم! چون سيم خاردار در جنگ ممكن است مورد استفاده قرار بگيرد! ديگر وسيله‌اى دفاعى‌تر از سيم خاردار وجود داشت؟! از جاى ديگر خريده بودند و مى‌خواستند از داخل كشور شوروى سابق عبور بدهند، نمى‌گذاشت. شما ببينيد با جمهورى اسلامى چه كردند؟ گلوله آرپى‌جى دم دستى كم‌اهميت را به ما نمى‌فروختند![3]

[1]. روزنامه كيهان، 21/ 8/ 1385، ص 12.

[2]. على‌اكبر ولايتى، تاريخ سياسى جنگ تحميلى عراق عليه جمهورى اسلامى ايران، ص 122.

[3]. روزنامه جمهورى اسلامى، 14/ 2/ 1374.