قلم و قدم و درم هم‌عهد شده بودند و مى‌گفتند تا همه جا حاضريم، همين‌كه ديدند براى ما گرفتارى پيدا شد، همه خود را كنار كشيدند. من هم باآن‌همه گرفتارى اسم احدى را نگفتم. چنانچه به‌جهت همين كتمان سرّ اگر بعد از خلاصى يك دور مى‌زدم، مبالغى مى‌توانستم از آنها پول بگيرم. ولى، ديدم نامرد هستند. گرسنگى خوردم و ذلت كشيدم، دست پيش احدى دراز نكردم.»

من شخصا سيد جمال الدين را تنها يكبار، تصور مى‌كنم در پائيز 1891، هنگامى كه پس از دومين اخراج از ايران از لندن بازديد مى‌نمود، ملاقات كردم. اين ديدار در منزل پرنس ملكم خان، در هلند پارك، صورت گرفت و من هنوز خاطره زنده‌اى از آن شخصيت مقتدر در ذهن دارم. ما مقدار زيادى راجع به بابى‌ها، كه وى در باب ايشان اطلاعات بسيارى داشت و شرحى بسيار عالى امّا ناموفق در مورد آنها در دايرة المعارف عربى «پطرس البستانى» نوشته بود، گفتگو كرديم. در اثناى مذاكرات، من از وضعيت ايران جويا شدم و وى، تا آنجا كه در خاطر دارم، پاسخ داد كه تا شش- هفت تن گردن زده نشوند، اميد هيچ‌گونه اصلاحى در ايران نمى‌توان داشت؛ و افزود كه اوّلين فرد «ناصر الدين شاه و دومى بايد امين السلطان باشد.» جالب است كه اين هردو به قتل رسيدند، گرچه سيد بيش از ده ماه پس از مرگ شاه زنده نماند و امين السلطان نيز ده سال پس از مرگ وى به قتل رسيد.

اينك بايد به ماجراى امتياز تنباكو بازگرديم كه، چنانكه ديديم، ليست اشتراك آن در 6- 4 نوامبر 1890 انتشار يافت. بلافاصله پس از اين تاريخ، به گمانم حدود 20 نوامبر، يكى از سردمداران اصلى اين ماجرا از من دعوت كرد كه در لندن با وى ملاقات كنم. درست هنگامى كه در حال ترك كمبريج بودم، چندين شماره از روزنامه «اختر» را كه اشتراك داشتم، توسط پست از قسطنطنيه دريافت كردم و در حاليكه به سوى لندن مى‌رفتم مقاله زير را خواندم (اختر. پنجشنبه 11 نوامبر 1890، شماره 13 از هفدهمين سال انتشار، صفحات 100- 99):

( (انحصار تنباكو در ايران))

«روزنامه تركى‌زبان «صباح» در خصوص انحصار دخان در ممالك ايران، از روى روزنامه‌هاى فرنگستان در ضمن «اجمال» نسخه شماره 430، مورخ بيست و پنجم ماه ربيع الاول، تفصيلى نگاشته و مطالعاتى نيز از روى حقانيت بدان افزوده بود. چون مندرجات آن را مبتنى بر خيرخواهى دولت عليه ايران يافتيم، از آنرو ذيلا به ترجمه و نقل آن مى‌پردازيم:»