آخرين لحظه اميد داشت كه امين السلطان وى را از مرگ رهايى خواهد بخشيد، و هنگامى كه چوبه دار را مشاهده كرد و تشخيص داد كه قرار است بميرد، سعى كرد با مردم سخن بگويد امّا صداى وى در صداى موزيك اركستر نظامى گم شد. در روز 12 ربيع الثانى 1314 (20 سپتامبر 1896) چند تن از دوستان وى، از قبيل ميرزا حسن كرمانى، شيخ محمد على دزفولى و برخى از خويشاوندان و مريدان حاجى شيخ هادى نجم‌آبادى، در منزل فرد اخير گرد آمدند تا به رسم معمول ايران مراسم چهلمين روز مرگ وى را برگزار نموده و براى وى طلب آمرزش نمايند. و مجددا در اولين سالگرد مرگش، شيخ هادى مراسم مشابهى را به افتخار وى برگزار كرد كه در آن فقط امين الدوله و يك تن ديگر دعوت داشتند. در اين مراسم شيخ هادى شخصا غذا را، كه از ساده‌ترين نوع يعنى برنج، روغن، شيره و نان بود، فراهم ساخت و پس از صرف غذا مجددا به اتفاق جهت آمرزش روح وى دعا كردند. ظاهرا پس از اين مراسم، و در نتيجه آن بود كه امين الدوله مدرسه رشديه و ديگر مدارس را جهت آموزش بهتر جوانان ايران تأسيس نمود.

يادداشت شماره 9 (در مورد شيخ احمد ( (روحى)) كرمانى و دو همراه وى)

در كتاب «تاريخ بيدارى ايرانيان» (ص 13- 6 مقدمه) نكات جالب بسيارى در مورد اين سه تن ياران بداقبال سيد جمال الدين ارائه گرديده است.

ميرزا آقا خان، كه نام صحيح وى «عبد الحسين» بود، فرزند ميرزا عبد الرحيم بردسيرى (نزديك كرمان) است و در 1270 هجرى قمرى (4- 1853 ميلادى) متولد گرديد. وى رياضيات، علوم طبيعى، و فلسفه را آموخت و زبان تركى، فرانسه و مقدارى انگليسى را ياد گرفت. در 1303 هجرى قمرى (6- 1885 ميلادى) به سبب استبداد حاكم كرمان، سلطان عبد الحميد ميرزا ناصر الدوله، اين شهر را به سوى اصفهان ترك نمود. در اصفهان مورد استقبال ظل السلطان (مسعود ميرزا)، كه مايل بود وى را در خدمت خود نگاه دارد، قرار گرفت. امّا وى كه از زندگى دربارى نفرت داشت به تهران رفت و در آنجا به زودى، بهمراه شيخ احمد «روحى» كرمانى، رهسپار قسطنطنيه گرديد. در آنجا وى براى مدتى به استخدام روزنامه فارسى‌زبان «اختر» درآمد و با سيد جمال الدين آشنا گرديد و همراه وى جهت بيدار ساختن ايرانيان و پيشبرد آرمان اتحاد اسلام فعاليت كرد. وى يك تاريخ منشور تحت عنوان «آئينه سكندرى» و يك تاريخ منظوم، بر وزن شاهنامه، تحت عنوان «نامه‌