سخن مركز

سيره پيامبران در طول تاريخ نشان دهنده ارتباط وثيق دين و سياست مى‌باشد. تاريخ، هيچ پيامبرى را سراغ ندارد كه با طاغوت زمان خود مبارزه نكرده باشد حتى آنانى كه توانسته‌اند تشكيل حكومت نيز داده‌اند. دين اسلام و پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله نيز از اين قاعده مستثنى نمى‌باشد. البته اين ارتباط در دين اسلام باتوجه به جامعيت آن به مراتب بيشتر و عميقتر است. اوامر و نواهى دين اسلام فقط به حوزه عبادات و رابطه شخصى انسان با خدا منحصر نمى‌شود بلكه احكام اجتماعى را نيز دربر مى‌گيرد اسلام داراى نظام اقتصادى، نظام قضايى و نظام سياسى خاص خود است. حتى دستورهاى عبادى اسلام با مسايل اجتماعى پيوندى عميق دارد. نماز كه ناب‌ترين رابطه بين بنده و خداست بهتر است كه در جمع و به جماعت خوانده شود. عباداتى مانند حج و نماز جمعه نيز اساسا روح جمعى دارند.

خلاصه آنكه دين اسلام توجه وافرى به جامعه اسلامى و مسايل مربوط به آن دارد. تشكيل حكومت اسلامى از سوى پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله نيز در همين راستا مى‌باشد.

براساس ديدگاه شيعه كه مبتنى بر آيات قرآن و روايات نبوى مى‌باشد اين وظيفه الهى پس از پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله به ائمه عليهم السّلام منتقل مى‌شود. حق حكومت، سرپرستى و اداره جامعه اسلامى تا وقتى امام معصوم عليه السّلام در جامعه حضور دارد فقط از آن اوست. اما تكليف جامعه اسلامى در زمانى كه امام عليه السّلام در ميان آنها حضور ندارد چيست؟ رهبر جامعه اسلامى چه شرائطى بايد داشته باشد و از چه‌