دو اشتباه فاحش دستگاه حاكم‌

1. توهين به امام‌خمينى‌

خشم شاه و دستگاه اطلاعاتى‌اش نسبت به فعاليت مجدد جناح مذهبى و نگرانى‌هايى كه از مطرح شدن دوباره امام داشت، موجب شد تا پس از سال‌ها، دوباره هجوم تبليغاتى سنگينى عليه حضرت امام از سرگرفته شود.

دستگاه حاكم تلاش كرد با توهين و تهمت، از اعتبار و محبوبيت امام در ميان مردم بكاهد؛ رژيم شاه با درج مقاله‌اى در روزنامه اطلاعات، در هفدهم‌دى‌ماه 1356 به رهبر انقلاب اهانت كرد. اما با اين عمل، با دست خويش، به خرمن رژيم آتش افكند. راهپيمايى اعتراض‌آميز مردم و روحانيت قم در نوزدهم دى به خاك و خون كشيده شد؛ اما مراسم بزرگداشت شهداى نوزدهم‌دى در تبريز، شيراز، تهران و ساير نقاط ايران، موجى از نفرت بر ضد رژيم پديد آورد و روزبه‌روز عرصه را بر آنها تنگ‌تر كرد.

شاه، خود را با فضايى روبه‌رو مى‌ديد كه آكنده از نام و ياد و آرمان «خمينى» بود. امام‌خمينى اينك به يك رهبر سياسى پرنفوذ و شخصيتى ملى و محبوب تبديل شده بود. شاه با برخورد نابخردانه خود، به مخالفان مذهبى فرصت داد تا ابتكار عمل را در دست گيرند و ديگر جناح‌هاى معتدل و ميانه‌رو را كه به‌مدد حمايت‌هاى آشكار و پنهان رژيم، ميدان‌دار صحنه‌هاى سياسى بودند، به كنارى زنند و نبض حركت‌هاى سياسى را در دست گيرند.[1]

[1]. نيكى كدى، انتشار اين مقاله و واكنش‌هاى پس از آن را نقطه عطفى براى محوريت يافتن نيروهاى مذهبى مى‌داند. او مى‌گويد:« حتى اگر مقامات مسئول ايران شعور اين را داشتند كه اين اتهامات را به آيت‌الله خمينى وارد نسازند، باز هم حركتى كه به رهبرى روحانيان آغاز شده بود، رهبرى نيروهاى مخالف شاه را در دست مى‌گرفت».( بنگريد به: نيكى آر. كدى، ريشه‌هاى انقلاب ايران، ص 358.)