1. همانگونه كه پيش از اين گذشت، ايدئولوژى نظام اسلامى، محدود به كشور ايران نيست؛ به همين دليل صدور انقلاب، امرى اجتناب‌ناپذير خواهد بود؛ مگر آنكه بخواهيم از ايدئولوژى و مكتب خود صرف‌نظر كنيم كه در اين صورت، اساساً فلسفه انقلاب نيز زير سؤال خواهد رفت. امام‌خمينى درباره لزوم صدور انقلاب استدلال روشنى دارد:

ما كه نهضت كرديم براى اسلام نهضت كرديم ... نهضت براى اسلام نمى‌تواند محصور باشد در يك كشور؛ نمى‌تواند محصور باشد در حتى كشورهاى اسلامى ... پيغمبر اكرم اهل عربستان است، لكن دعوتش ... محصور نبوده به عربستان؛ دعوتش مال همه عالم است.[1]

به همين دليل ايشان با صراحت اعلام كردند كه «ما انقلابمان را به تمام جهان صادر مى‌كنيم؛ چرا كه انقلاب ما اسلامى است.»[2] اين نگاه، در قانون اساسى جمهورى اسلامى نيز به‌صراحت بيان شده است:

جمهورى اسلامى، سعادت انسان در كل جامعه بشرى را آرمان خود مى‌داند و استقلال، آزادى و حكومت حق و عدل را حق همه مردم جهان مى‌شناسد؛ بنابراين در عين خوددارى كامل از هرگونه دخالت در امور داخلى ملت‌هاى ديگر، از مبارزه حق‌طلبانه مستضعفان در برابر ستمگران در هر نقطه از جهان حمايت مى‌كند.[3]

در اصل يازدهم قانون اساسى نيز آمده است:

[1]. همان، ص 25.

[2]. سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 12، ص 148.

[3]. قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران، اصل 154.