هديه‌اى بود كه رهبر به ملت داد ... او با صراحت اعلام كرد كه تنها اسلام نجات‌بخش شماست.[1]

مراحل رويارويى امام با رژيم‌

با مرورى بر نهضت‌هاى صد ساله اخير روشن مى‌شود كه هدف نهايى رهبران اين نهضت‌ها، نيل به پاره‌اى اصلاحات و در نهايت، كاستن از دامنه استبداد بوده است؛ به همين دليل، مبارزات در چارچوب پذيرش اصول نظام و قوانين آن صورت گرفته و شاهان از گزند جدى اين حركت‌ها در امان بوده‌اند؛ بلكه غالباً مسئولان عالى‌رتبه حكومت نيز مخاطب اعتراضات نبوده‌اند و اعتراض‌ها، اغلب در حدّ پاره‌اى اصلاحات يا متعهد شدن به برخى مواد قانونى بوده است. اما امام‌خمينى به‌محض ورود در عرصه مبارزه، ابتدا به نصيحت و هدايت شاه و دولت، و در مرحله بعد، به نصيحت همراه با تهديد به قيام و مبارزه پرداخت.[2] اما وقتى از هدايت آنان نااميد شد، در اولين فرصتِ ممكن و پس از برداشتن موانع موجود بر سر راه مبارزه، حمله‌هاى خود را ابتدا متوجه شخص نخست‌وزير و پس از اندك زمانى نوك پيكان اعتراضات خود را به سمت كانون و مركز اصلى فساد، يعنى شخص شاه نشانه رفت.

حضرت امام در گام بعدى خود و پس از آماده‌شدن شرايط، با طرح «عدم مشروعيت سلطنت»، محوريت حمله خود را متوجه نظام شاهنشاهى كرد و پذيرش چنين نظامى را لازمه تن دادن به فسادهاى فراوان موجود در آن دانست. سپس در آخرين گام، جامعه آرمانى و نظام بديل موردنظر خود را كه «حكومت‌

[1]. مرتضى مطهرى، پيرامون انقلاب اسلامى، ص 120- 118.

[2]. براى نمونه بنگريد به: سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 1، ص 88، 90، 104، 106، 121- 113، 148، 180، 214، 232، 245، 288، 297 و ....