4. انديشه‌هاى غيردينى و تلاش در جهت دين‌زدايى‌

پس از سقوط رضاشاه، محمدرضا براى آنكه به سرنوشت پدر گرفتار نشود، به انجام پاره‌اى اصلاحات دست زد. از جمله، وانمود كرد كه مخالف سياست‌هاى پدرش در مبارزه با دين و برخورد با علماست. به همين دليل به زيارت امام‌رضا (ع) رفت؛ قرآن‌هاى نفيس چاپ كرد؛ با مرجع شيعه، آيت‌الله بروجردى ديدار كرد؛ به تعمير بقعه‌هاى متبركه و مساجد پرداخت و ... اما پس از آنكه جايگاه خود را تثبيت كرد، همان شيوه پدر را دنبال كرد و به مخالفت با قوانين دينى و توهين و تحقير علما پرداخت.

پس از تبعيد امام‌خمينى، شاه با وجود آنكه همچنان خود را مسلمان و شاهنشاه كشور شيعه مى‌خواند، علناً و در مجالس عمومى، به شراب‌خوارى پرداخت؛ با حجاب اسلامى مخالفت كرد؛ به گسترش مراكز فساد و فحشا روى آورد؛ در ترويج فرهنگ غربى تلاش فراوانى به خرج داد؛ تز جدايى دين از سياست را به‌صورت جدى در دستور كار قرار داد؛ به بهانه‌هاى مختلف مانع از برپايى مراسم مذهبى و دسته‌هاى عزادارى شد؛ در ايام عزادارى‌هاى مذهبى، مجالس لهو و لعب و كارناوال‌هاى شادى به‌راه انداخت و ....

امام‌خمينى در تحليل رفتار ضددينى شاه فرمود:

عمليات ضددينى دو جور است: يكى مثل رضاخان، بى‌دينى مى‌كرد و مى‌گفت من مى‌كنم و نسبت به‌شرع نمى‌داد ... ولى شاه فعلى هر عملِ‌ضدقرآن و مذهب مى‌كند و مى‌گويد از دين است، نظر قرآن چنين‌است ... اين بدعت عظيم كه بر اساس ديانت لطمه وارد مى‌كند قابل تحمل نيست![1]

[1]. سيدحميد روحانى، نهضت امام‌خمينى، دفتر دوم، ص 222.